A maj już się kończy

Między wdechem a wydechem nie ma nic. Istnieje wymiar, chwila, moment, w którym nie ma nic prócz oczekiwania. Pomiędzy ostatnim, głębokim i mroźnym wdechem zimy a pełnym słodkich zapachów wydechem lata jest maj. Tak jak zmierzch nie jest nocą, ani brzask - dniem, tak maj nie jest jeszcze pełnią obfitości. Jest jej zmysłową zapowiedzią. Jest pragnieniem. To właśnie maj zaczyna nabrzmiewać kolorami, odurzającymi zapachami, kształtami, z których każdy może wybrać swój ukochany.

Lecz maj w tym roku jakiś taki nie w sosie, chwiejny, zmienny, płaczliwy, jakby nieobecny. Gdyby nie obfitość soczysto zielonych liści drzew, gdyby nie żółte piany rzepaku wzdłuż dróg, nie fiolety, róże i niebieskości bzów myślałabym, że nie przyszedł wcale. Ja wciąż na bezdechu pozostawałam w wymiarze wyczekiwania. Blog niedługo zaniknie w sposób naturalny. Nie miałam siły go reanimować, bo sama wymagam reanimacji. Czuję się jak matrioszka, ta najprawdziwsza, najmniejsza, ostatnia schowana pod dźwiękoszczelnymi warstwami coraz większych wersji nie-mnie. A maj już się kończy...

Kończy się kwitnącymi bzami na moim balkonie znów zaglądającymi radośnie do domu.

Kończy się odwiedzinami ptaszków, na które bardzo lubię patrzeć.  Tak, jak zeszłej wiosny, w maju, rozpoczęły sezon ziarenkowy i za oknem pojawił się tak długo przeze mnie wyczekiwany ruch. ;)

Kochane, do życia przywrócił mnie nowy ogrodniczy post Kasieńki i tak się ożywiłam, że złapałam za aparat i laptop i tym sposobem powróciłam. ;) Zdjęcia nie najlepsze, bo pochmurno, deszczowo, wieczorowo i szyby nieumyte, ale majowo jest. ;) I tak sobie pomyślałam, że to chyba miłość? Do ogrodu, przyrody, kwiatów, zapachu ziemi. Bo tylko miłość potrafi zdziałać cuda. Okazuje się, że wystarczy o tym poczytać, pooglądać i radość ogrodnika przechodzi na czytającego. ;))

Pozdrawiam już na pierwszym majowym wdechu
Ewa