wtorek, 30 kwietnia 2013

Jabłko, gruszka... i inne pary

...czyli ciąg dalszy decou. Zamęczam Was teraz tymi decoupage'owymi pudłami, wiem, ale skoro się narobiłam jak ta głupia (i przestać nie umiałam), to teraz będziecie przeze mnie cierpieć. Słowem: nie macie lekko. :)) Ale przypominam, że to wszystko przez tę przedłużającą się zimę, gdyby ktoś się pytał. ;) 
Tym razem komplet owocowych pudełek - bliźniacy dwujajowi, czyli jabłko i gruszka. Rodzeństwo tak ładne, że nie mogłam się nie poddać ich urokowi i nie wykorzystać ich przy ozdabianiu pudełeczek. Wykorzystałam i miedź i złoto, a na wieczku pozłotnicze płatki oraz delikatnie patynę. Praca jest bardzo spójna kolorystycznie, więc wnętrze wieczka ożywiłam złocistym odcieniem. :)) 





W spokoju zdjęć zrobić nie mogę..., bo jedna taaaka spragniona, a drugi taaaaki esteta! Myślałby kto! Załapać się chcieli do bloga. ;) Więc zaprezentuję inną parę: kot + kotka i wyszła taka fotka. :)



Ale żeby nie było, że ja Was tu tylko pudełkami ostatnio karmię, to podsunę przepis na 2 inne pary (tym razem jadalne) - a mianowicie na tarty. Jedna klasyczna z porami, a druga z łososiem.

Ciasto (takie samo dla obu tart):
250 g mąki
125 g masła
4 łyżki zimnej wody
1 łyżeczkę oleju
sól do smaku

Zagniatamy, chłodzimy, podpiekamy 15 minut.

Tarta porowa

por
cebula
boczek
3 jajka 
3 łyżki śmietany
sól i pieprz, kminek

Boczek zrumienić na masełku, dodać pocięty por i cebulkę pokrojoną w piórka. Jajka wymieszać ze śmietaną (w dużej misce) doprawić solą i pieprzem i kminkiem i wrzucić zawartość patelni. Wymieszać i przelać na tartę. Piec ok. 15 min. Koniec filozofii. :) A jest pyszna.


Tarta łososiowa

ok. 150-200 g wędzonego łososia
serek topiony z szynką (np. Hochland)
mała cebulka
1 jajko
3 łyżki śmietany
sok z cytryny
koperek

Cebulkę drobno posiekać i przelać przez sito wrzątkiem. Przełożyć do miski i dodać serek, jajko oraz śmietanę i razem wymieszać. Dodać "podziubanego" łososia, skropić sokiem z cytryny, doprawić solą (ale nie dużo) i pieprzem, wymieszać i na tartę. Na wierzch koperek. Piec też jeszcze ok. 15 min. Jest przepyszna. :)


Ja tymczasem wracam do pakowania manatków, bo jedziemy po wytchnienie na wieś. Mam nadzieję, że uda mi się baterie podładować i po zbyt długiej zimie zregenerować siły. Liczę też, że się wyśpię, dotlenię i złapię wiatr w żagle, i że wrócę z większym zapałem do działań wnętrzarskich, bo jakoś mi się ostatnio wyczerpał ten mój zapał..., a jest jeszcze parę rzeczy w domu nieskończonych.

Zatem udanego długiego weekendu życzę (dla tych, którzy mogą sobie na niego pozwolić), ładnej wiosenno-letniej pogody sprzyjającej odpoczynkowi (może być bierny, może być czynny, ważne by był) i "do zobaczenia" w maju. :))

Pozdrawiam wszystkich ciepło
Ewa

P.S.
Prognozy jak zwykle się nie sprawdzają i upałów nie będzie (w związku z tym sandałów nie musiałam kupować), za to w piątek ma padać (więc kalosze, a i owszem). :)))
Pa, E.

piątek, 26 kwietnia 2013

W różanym ogrodzie...

Dziś kolejne wytworki decoupage'owe. Tym razem krótko i na temat. W roli głównej motyw róż w stylu romantycznym. Zrobiłam oczywiście... chustecznik (mam fioła na ich punkcie, nie ma co ukrywać - myślicie, że to trzeba leczyć? Bo na pokazanie czekaja jeszcze trzy.) ;) A do tego pudełeczko z przegródkami, zwane herbaciarką, choć wiadomo, że ja bym saszetek z herbatą w nim nie trzymała, raczej perły i broszki, gdybym takowe miała. :)) Pobawiłam się cieniowaniem i postarzającym patynowaniem, zakończyłam kropeczkowaniem, a chustecznik dostał mój super patent na wykończenie (wcześniej takiego wykończenia nigdzie nie widziałam, więc roszczę sobie prawo do patentu ;)), chociaż pewności mieć nie mogę, bo internet to studnia bez dna, więc jakby co, to mnie ustawcie) :), czyli ukochane żabociki. I to podwójne żabociki, ...bo nie mogłam się zdecydować, który kolor lepszy. :)) A teraz uwaga, bo będzie z góry, z boku i z podskoku...


Strona A i strona B




Przy okazji prezentacji tego kompletu, po raz pierwszy wzięłam udział wyzwaniu organizowanym przez Szufladę. To znaczy w ogóle po raz pierwszy uczestniczę w takiej zabawie wzwaniowej. Szuflada to blog współtworzony przez zdolne babeczki, na którym są organizowane różnego typu kreatywne zabawy, konkursy i wyzwania dla wszystkich niespokojnych twórczo osób. Te, co szydełkują i haftują, co scrapują i decoupażują, co szyją, itp... mogą wziąć udział w ogłaszanym (chyba raz czy dwa razy w miesiącu) wyzwaniu na zadany temat. Odkryłam tę stronę buszując po necie (pewnie są i inne tego typu blogi, ale ja mało zorientowana jestem w tym temacie, bo się nigdy tym nie interesowałam) ;) i akurat zobaczyłam kwietniowe ogłoszenie idealne dla prac decoupażowych: "Zrób coś z drewna".


Pomyślałam sobie, że skoro ostatnio wciągnęło mnie ozdabianie drewnianych pudełek różnego typu, to zgłoszę się, bo wpasowują się w temat idealnie. Ot, taka pierwsza zabawa konkursowa. A co mi tam, w końcu robię te rzeczy do przysłowiowej szuflady... to zgłosiłam ją właśnie do Szuflady. A że zgłosić można tylko jedną pracę, wybrałam chustecznik:


Pozdrawiam tym razem wyzwaniowo ;) i miłego weekendu życzę
Ewa

wtorek, 23 kwietnia 2013

Wiosna radosna!

Wiosna radosna, tylko mnie się jakoś nie udziela ta radość, bo portfel schudł. Po upraniu i pochowaniu zimowych kurtek, spodni, czapek, ocieplanych rękawiczek, szalików, etc... trzeba było uzupełnić wiosenną garderobę. Na pierwszy plan poszło obuwie, potocznie znane jako adidasy, dla całej mej potrójnej bandy. A że w zeszłą środę syncio brał udział w gdyńskich, międzyszkolnych zawodach sportowych, to i trampki trzeba było dokupić, bo w tych, co to na w-f są dobre - na zawody podobno nie, bo się ślizgają. I tym oto sposobem, w ciągu jednego dnia zakupiłam 4 pary butów! A ceny butów i ubrań są takie same jak dla dorosłych - z tą tylko różnicą, że dzieci wyrastają z nich co sezon, a dorośli nie. :( Jak ktoś nie zorientowany jeszcze w moim bólu, to spieszę donieść, że dla średniej pociechy również spodnie okazały się za krótkie, lub za ciasne, a dla najstarszej za dziurawe... I z wiosennej kurtki najstarsze i średnie wyrosło. I żadnej czapki na tę porę nie ma dziecię płci żeńskiej... i kaloszy okazało się, że brak. A prognozy na weekend majowy są bardzo optymistyczne, to znaczy ma być powyżej 20 stopni, więc chyba jeszcze sandały muszę iść kupić. No trzymajcie mnie, bo nie wytrzymam! ;) Ale nie pozostaje mi nic innego jak:  ;)


Z tych nerwów balkony i tarasy wysprzątałam, kurtki zimowe, nie tylko z dzieci zdjęłam, ale również z donic i krzewów. Stoliczek, który zrobiłam z maszyny do szycia wrócił na swoje balkonowe miejsce i rozpoczęło się hartowanie roślin zimujących w domu. Mam w planie położyć deski na kaflach i zrobić płotek przykrywający barierki, a na tarasie "plecy" boazeryjne. Zamiar taki miałam już w zeszłym roku, nawet przygotowania poczyniłam skręcając płotek, ale... jak zwykle finału nie było z braku czasu. Mam nadzieję, że w tym roku coś mi się uda zrealizować, choć na razie z braku funduszy muszę czekać do maja. ;)

Ale póki co ptaszek przyfrunął na taras w poszukiwaniu miejsca na gniazdko. ;) Ptaszek decoupage'owy oczywiście. Nie wiem, czy widać, ale jest on wypukły i pokryty szklanym werniksem. Dół pudełeczka ma reliefy z pasty strukturalnej, a wnętrze zabejcowałam  na ciepły orzechowy kolor. Taka oto wiosenna praca wyszła:



A wszystko niewinnie zaczęło się właściwie od tego oto kompletu, który kiedyś zaczęłam robić i nie skończyłam.  Gdy go wzięłam w ręce, naszła mnie właśnie wielka ochota, aby nareszcie doprowadzić do końca, to co nieskończone i tak mnie wciągnęło, że zaczęłam działać dalej. To praca typowo decoupagowa, do której wykorzystałam ornamentowy motyw w kolorze turkusowym. Aby nie była nudna dodałam szkliste wypukłości, wstążeczki, ranty postarzyłam patyną, a na chusteczniku zamontowałam metalowe okucia. I teraz komplet jest już skończony. Robiłam zdjęcia pod różnym kątem, żeby pokazać te szklane wypukłości, więc pewnie trochę dziwaczne, ale mam nadzieję, że się błysków dopatrzycie... ;)






W oryginalnym przeznaczeniu pojemnik jest długopiśnikiem, ale moim zdaniem ten akurat idealnie się nadaje na wazonik (po włożeniu uciętej małej plastikowej buteleczki z wodą, albo małego słoiczka). A pojemnik na CD tym razem stał się skrytką na komórki i kluczyki (ale równie dobrze może pilnować pilotów od telewizora - jak ktoś go ma). :))

Z resztą prac już się uporałam - to szlifowanie i 30-krotne lakierowanie mnie dobija, ale cóż... decoupage i już ;) - więc muszę tylko zrobić zdjęcie następnym wytworom mej wyobraźni i zamieścić. ;)

Trzymajcie się ciepło i uważajcie na wiosenne podmuchy...;)
Ewa

sobota, 20 kwietnia 2013

Idzie wiosna!

Co do tego nie ma już wątpliwości! Na południu już doszła i wcześniej mogłyście cieszyć się tak wyczekanymi w tym roku promieniami słońca i temperaturami na znacznym plusie, ale my - ludzie północy, tak dobrze nie mamy! :) Arktyczne wiatry, wilgotne powietrze, dokuczliwe mrozy i długotrwałe chłody (przesadziłam trochę?) ;)) sprawiają, że gdy w końcu pojawią się u nas bociany (mają przecież 800 km dalej!) :) możemy ogłosić wiosnę! Ale od jakiś 3 lat, mam swój własny sposób rozpoznawania, że wiosna idzie... :) Otóż, zjeżdżając codziennie ze swojego bieguna zimna do centrów cywilizacji mijam na rozjeździe dróg ogromny trawnik, wyglądający jak kolorowy dywan cały pokryty krokusami. Widok jest tak obłędny i tak radosny, że chyba wszystkim jadącym tędy poprawia humor (i oznajmia, że wiosna idzie!). Ja akurat codziennie skręcam na tym skrzyżowaniu i muszę uważać, aby wypadku nie spowodować, tak mi się szyja wykręca. :) Za to dwa razy w tygodniu, gdy odwożę syncia do Szkoły Muzycznej, mijam krokusowy dywan podziwiając jego urodę w całej okazałości. 

I jak tu się nie uśmiechać?

W moim mini ogródeczku też już wiosnę widać, chociaż śnieg jeszcze miejscami gdzieniegdzie leży, choć go coraz mniej z każdym dniem (ba! z każdą godziną). A wraz z topniejącym śniegiem oczom ukazywały się spod śniegu małe zielone główki. Okazuje się, że przyroda świetnie sobie radzi, nawet gdy wiosna się spóźnia. 
Te zdjęcia robiłam we wtorek...

...a  te wczoraj. :)
Nie do wiary, jak szybko zachodzą zmiany! Na balkonie też małe zielone czubeczki już wystają z donic. Ech, wytęskniona w tym roku wiosna przez wszystkich. :)

A ja, jak pisałam ostatnio, zatęskniłam za kolorami w pracach ręcznych. Aura za oknem była jaka była i każdy jakoś musiał sobie z tym radzić. Gatunek ludzki nie dotrwałby do roku 2013, gdyby nie wytworzył sobie przez wieki mechanizmów obronnych. :) Ja, jako przedstawicielka tegoż gatunku, również takowe posiadam. I tak, na zmęczenie przedłużającym się brakiem wiosny oraz monotonię dnia codziennego mam wszelakie prace ręczne. Siedziałam więc sobie przy stoliku, bałagan został za plecami, więc na niego nie patrzyłam :)), za to topniejący śnieg cały czas miałam na oku, i malowałam. Naszło mnie, jak już wiecie, na inności, czyli prace odmienne od tych, które ostatnio robiłam i to w dodatku w ilościach hurtowych. Zachciało mi się wyżyć i sięgnąć po metody dawno przeze mnie nie stosowane. Dlatego poszalałam z decoupage'em, pastami, patynami, solami, płatkami złota, cieniowaniami, spękaniami, efektami szkła, i reliefami. Trochę dużo tego, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać - tak mnie "wcióngło". :) I koniecznie musiałam wszystkiego użyć. ;) Oczywiście nie wszystkiego na jednej pracy! ;)

W ostatnim poście pokazywałam Wam pojedyncze i skończone już pudełko, bo pozostałe były (i nadal są) w fazie wykańczania, albo oczekiwania na elementy zdobnicze. Muszę podzielić je jakoś tematycznie, pstryknąć fotkę i wtedy pokazać, ale przede wszystkim zakończyć żmudny proces szlifowania i lakierowania. ;( Póki co na razie, pokażę chustecznik, który zrobiłam jakiś miesiąc temu, ale nie miałam kiedy go "obfocić". Oczywiście w klimacie francuskim. ;)




Mimo iż wiosna już się wdziera, i tylko czekać, aż buchnie feerią barw, jakoś oklapnięta jestem, bez zapału, zmęczona... Czy to sprawa spóźnionego przesilenia? Wy też takie bez energii? To indywidualne czy ogólne odczucie? Dlatego tylko tyle udało mi się napisać z sensem. :)  Zatem kończę jak rozpoczęłam: od krokusów - panoramą tych wiosennych kwiatów - na poprawę humoru. :)


Pozdrawiam
Ewa

poniedziałek, 15 kwietnia 2013

Gorączka złota

Sobota przywitała nas uśmiechniętym słoneczkiem i świergotem ptaków! :)) Nareszcie nie słyszałam rano dźwięku odśnieżającej szufli! :) Dlatego zaraz po śniadaniu wybraliśmy się nad morze sprawdzić czy zima już od nas odpłynęła na dobre. Trafiliśmy akurat na wiosenne porządki plażowe. Bowiem zawsze wiosną (czyli już przyszła?) trójmiejskie plaże są sprzątane po jesienno-zimowych sztormach i innych przypływach, aby na sezon letni być czyściutkie i gotowe na przyjęcie turystów. A co morze wypluwa na brzeg w czasie swoich wzburzonych dni? Glony, patyki, muszle... i bursztyn. I z powodu tego ostatniego istna gorączka złota ogarnęła znaczną część spacerowiczów. Bowiem morski bałagan został przez Służby Porządkowe zebrany w mało atrakcyjne wizualnie, ale za to przebogate w złote skarby, hałdy. Amatorzy słonecznego jantaru, korzystając z chwili spokoju (to znaczy czasu, gdy wywrotka wypełniona szlamem wróci pusta i rozpocznie się ponowny załadunek) zebrali się wokół czarnego kopca jak stado mew wokół kutrów rybackich, i rozpoczęli grzebanie. Zajęcie to, które z boku wyglądało nader osobliwie, okazało się bardzo zaraźliwe, bo z minuty na minutę przybywało osób żądnych przygód. ;) Każdy chciał znaleźć Złoto Bałtyku. Moi poszukiwacze skarbów, a w szczególności córcia zwana w domu Bystre Oczko, okazali się rewelacyjni! Po pierwszych nieśmiałych próbach zakończonych sukcesem, córcia tak się rozkręciła, że nie nadążałam z chowaniem żółtych kamyczków. Zaczęłam się poważnie zastanawiać, czy nie wyjechać z nią na Dziki Zachód po prawdziwe złoto? :)) Zresztą oceńcie sami. Zdjęcia nie są najlepsze, bo robione komórką, ale zawsze to jakaś relacja.
Sopocka plaża bez śniegu ;)


Moi poszukiwacze
Molo
Tak niewinnie się zaczęło...                                 ...a tu już w domu po umyciu bursztynów

Od najmniejszego (to trzeba mieć bystre oczka!) do największego (tak mniej więcej) :))

Ale skoro jesteśmy blisko morza, to pokażę Wam morskie pudełko, które dopiero co zrobiłam. Jest ono zupełnie nie w moim stylu, ale czasem mam wielką ochotę oderwać się od tego jasnego i bielonego świata i "pogrzebać" w świecie żywych barw. Gdy już się wyszaleję, jak podróżny po egzotycznych krajach, ;) zadowolona wracam do mego spokojnego domku, czyli działam znów z radością i nowym zapałem we francuskich klimatach. Wymyśliłam więc sobie takie magiczne pudełeczko z podwodnego, zaczarowanego świata (taka wizja autora). :D W trakcie zabawy z nim wykorzystałam pasty strukturalne i kolorowe złoto w płatkach. Wcześniejsze stadium bardziej mi się podobało, ale ja jak to ja, zawsze przedobrzę, no i teraz mniej mi się podoba. Ale cóż, jest jakie jest, a ten kto nie widział wersji wcześniejszej nie ma porównania, więc może ujdzie. ;) Na szczęście bursztynu wtedy jeszcze nie miałam, bo kto wie, czy bym nie użyła. :))

Prawda, że zupełnie inne?


A tu w późno popołudniowym słońcu najlepiej widać błyski - te szklane i te metaliczne

Próbowałam zrobić zdjęcia i w świetle, i w lekkim cieniu, pod skosem, z góry, z boku i z podskoku, żeby tylko oddać sposób, w jaki mieni się "szkatuła", ale i tak mi się nie udało. Ciężko uchwycić te niuanse. :( Ale i tak ciekawam Waszej reakcji? :) Mam ochotę zrobić w podobnym stylu chustecznik (no jakże to ja chustecznika bym nie zrobiła?). Tylko kompletu z tego raczej nie będzie, bo ja nigdy nie maluję kolorami "prosto z tubki" - to święte przykazanie mojego Taty. Nauka ta, tak została mi wpojona (już we wczesnym dzieciństwie), że mimo, iż teraz jest tyle pięknych i różnorodnych odcieni farb, nie potrafię wycisnąć koloru z przysłowiowej tubki i taką od razu malować. Dlatego zrobienie (np. na prośbę) czegoś identycznego z jakąś wcześniejszą pracą jest właściwie niemożliwe. Ale, że jest to praca świeżutka, to pamiętam jeszcze sposób mieszania kolorów, więc może mi się uda. ;) I może mi się uda nie przedobrzyć? :)

Na koniec chciałam jeszcze wspomnieć, że dostałam przemiłe podwójne wyróżnienie, które choć już wcześniej trafiło w moje ręce, to jest to jednak bardzo miły prezent, którym oczywiście się chwalę. Chwalę się ponieważ ktoś podarował tę nagrodę wyróżniając mnie spośród innych blogów,  dlatego nie wypada tylko podziękować, a na swoim blogu przemilczeć ten fakt. Dlatego nie milczę, tylko grzecznie staję do odpowiedzi. ;)

Pytania od Niki z Zakręconego świata Weroniki:

Kawa czy herbata
Herbata, z wiadomych powodów
Lato czy zima?
Zdecydowanie wolę lato od zimy, ale najbardziej lubię wiosnę
Ulubiona książka.
"Ziele na kraterze" M. Wańkowicza 
Ulubiony film
Niestety nie mam
Mieć czy być?
Dobrze jest i mieć i być, ale nie mam wątpliwości, że lepiej BYĆ
Rok urodzenia
1974
Ulubiony kolor
niebieski
Rozśmiesza mnie...
...mąż, bo ma fantastyczne poczucie humoru
Wzrusza(ją) mnie...
...rączki, nóżki, uśmiechy moich dzieci
Marzę o...
...domku na wsi
Boję się...
...złych ludzi

A teraz pytania od Klubu Dobre czasy:

Wiosna czy jesień?
Wiosna, bo wszystko się budzi do życia, daje nową nadzieję, bo znów się chce, bo poprawia nastrój, bo pięknie pachnie...
Kapelusz czy beret?
Pewnie że beret - pasuje do tenisówek ;) 
Kawa czy herbata o poranku?
Herbata zawsze i o każdej porze, bo kawy nie pijam
Kino czy teatr?
Uwielbiam teatr i jego magię, ale kinem też nie gardzę :)
Wycieczka do lasu rowerem czy pieszo?
Hmm, nie wiem, chyba jednym i drugim na zmianę
Sylwester w domy czy na sali?
Domowe imprezy są zdecydowanie lepsze
Szpilki czy baletki?
Kiedyś szpilki, teraz tenisówki, na baletki mam za dłuuugie stopy ;)
Lody czy ciastko? 
Oj, ciastko, ciasto, ciasteczko i może być jeszcze tort, a zamiast lodów wolę bitą śmietanę
Co w niedziele na śniadanie?
O Matko jedyna, jeszcze w niedziele się muszę nad tym zastanawiać! Nie wiem, bo w niedziele śniadania robi mąż :)
Wschód słońca czy zachód?
Bardzo lubię zachody słońca nad naszym morzem, ale wschody widuję częściej, bo nieprzyzwoicie wcześnie wstaję ;))
Autobusem czy własnym autem?
Najchętniej własnym autobusem, ale że uwielbiam prowadzić, to może być mój poobijany samochód. ;)

Dziękuję dziewczyny! :))

A wszystkim dziękuję za uwagę i "do zobaczenia" wkrótce...
Ewa

środa, 10 kwietnia 2013

W stanie hibernacji

Mało mnie ostatnio. Wiem, ale niewiele mogę na to poradzić. Napięty mam czas ostatnio bardziej niż zwykle. W weekend wyprawiałam chłopcom wspólne urodziny (daty ich urodzin dzieli tylko 9 dni) na 19 osób. :)) Wyszło małe przyjęcie, ale pomieściliśmy się. ;) W poprzednim tygodniu pochłonęły mnie zakupy, sprzątanie i przygotowywanie kulinariów. W międzyczasie najmłodsze dziecię miało uroczystość pasowania na przedszkolaka i zostało uroczyście wciągnięte w poczet społecznego życia. :) Średniej pociesze robiłam strój krówki na przedstawienie w przedszkolu. U najstarszego odbyła się wywiadówka w szkole muzycznej i namysł nad wyborem profilu klasy w szkole "normalnej". Jutro musimy jeszcze podjąć decyzję odnośnie dalszej "kariery" muzycznej syncia, bo zakochał się w nowym instrumencie.

Bowiem za zgodą pani dyrektor nasze najstarsze dziecię rozpoczęło od tego semestru grę na drugim instrumencie (na drugim w szkole muzycznej, bo faktycznie na trzecim). Już nie tylko będzie "dawał" po klawiszach i piłował struny, ale jeszcze robił nas w trąbę! W domu mym i tak niespokojnym, niosą się cudne melodie, za które na pewno sąsiedzi prędzej czy później będą dzwonić po Straż Miejską! :) Gdy syncio zaczyna ćwiczenia na trąbce, to czuję się jakbym znalazła się nagle na sawannie w pobliżu stada słoni! Już nie wiem co jest gorsze dla mych uszu: skrzeczące skrzypce czy rycząca trąbka? Muszę się koniecznie zaopatrzyć w środki uspokajające oraz w farby, które gwarantują 100% pokrycia siwych włosów! :))

Po piąte i dziesiąte od trzech lat zauważam pewną prawidłowość, a mianowicie że moje zmęczenie rośnie odwrotnie proporcjonalnie do ubywających dni do końca roku szkolnego! Policzyłam zajęcia pozaszkolno-przedszkolne dwójki mych starszych pociech (bo najmłodsze jeszcze ich nie ma, jedynie biernie uczestniczy w transporcie. O Matko, co to będzie, gdy zacznie je mieć?!). Okazało się, że jest ich w tygodniu 14! Dla nich rozkładają się one mniej więcej po połowie, ale nie dla mnie!!! Dla mnie to maraton szoferski (jak się uwzględni do tego jeszcze zawożenie i odwożenie do szkoły i przedszkola), nieraz napięty logistycznie, który kończy się szczęśliwym padnięciem na nos w dniu zakończenia roku szkolnego. ;) Czekam na ten dzień (i odliczam dni) chyba z większą niecierpliwością niż moje dzieci. ;)) No ale nikt nie obiecywał, że łatwo będzie być matką trójki dzieci. Tu kłaniam się nisko wszystkim mamom, co mają więcej niż trzy sztuki potomstwa, bo wbrew powszechnej opinii  (wygłaszanej często przez matki 1 lub 2 sztuk), że dwójka czy trójka (lub więcej) to już żadna różnica, wiem dobrze i matki licznej gromadki też, że różnica JEST. Mniej więcej taka sama jak między jednym dzieckiem a dwójką. ;)

Tyle mam na usprawiedliwienie. Na dodatek nie mogę podładować baterii, bo zima za oknem trwa. :( Więc nadal tkwię w stanie hibernacji.  Mam nadzieję, że wybaczycie i zrozumiecie moje ostatnie skąpe pisanie. ;)

Ale nie myślcie, że zostawię Was tylko z moim gadaniem. :)  Zrobiłam sobie w końcu pojemnik na CD, bo zdarza mi się latać góra-dół po domu z laptopem i często też z płytkami, a efekt tego biegania jest taki, że nie mogę później owych niesłychanie potrzebnych w danej chwili płytek znaleźć. Potrzebne było stałe, ale przenośne ;) miejsce na gubiące się w czeluściach domu dyski. Wykorzystałam dekor oraz przymocowałam prostokątną "tabliczkę", na której można napisać kredą, jakie dane pudełeczko zawiera. ;) Oto mój twór:





 Na koniec poczęstuję Was  jagodowymi babeczkami. Buziaki wszystkim ślę...


Ewa

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...