Okupant czasu

Nareszcie pada. Pada w kratkę od tygodnia, dlatego dopiero znalazłam chwilkę,  aby napisać o straszliwym okupancie, który nie dawał mi ostatnio ani chwili wytchnienia. O urodzinowym prezencie, który pochłonął mnie całkowicie i przy okazji uświadomił prawdę powiedzenia: uważaj o czym marzysz! ;)

A marzyłam o własnym ogrodzie, o połaciach ziemi gdzieś w głuszy, o małym starym domku wśród zieleni, itd, itp... Najwidoczniej mąż miał już dość moich wzdychań i choć również wolałby hektary na końcu świata, dał się namówić na początek na zdecydowanie mniejszy areał całkiem niedaleko, w zacisznej wsi nad jeziorem. ;) A i tak ogrom prac jaki na nas czeka przyprawia o zawroty, na zmianę łapiemy się to za głowę, to za kieszeń. Nie nawykli do spędzania całego dnia w pozycji zgiętej, oszołomieni nadmiarem tlenu - wracamy późno do domu połamani i wymęczeni odgrażając się, że następnego dnia nie jedziemy, po czym o świcie otwieramy oczy i poganiamy się nawzajem, aby jak najszybciej wyruszyć. Nie wiedziałam, że to tak uzależnia - każdy weekend, każde wolne od szkoły dni, każdą chwilę spędzamy teraz tam. 

A roboty mamy pod dostatkiem - krzewy i drzewa rosnące swobodnie niczym hippisi, bogactwo chwastów, a wśród nich schowane kwiaty i zioła, sypiący się domek (przeznaczony do rozbiórki), ukryte pod gąszczem darni kamienne ścieżki, rachityczne iglaki wymagające reanimacji. Słowem: na co wzrok padnie, za to trzeba się natychmiast brać!

"Tu na razie jest ściernisko, ale będzie San Francisco..." tak krótko można określić stan na dziś. Gdy kupiliśmy działkę, całkowicie pokryta była suchymi badylami nie ustępującymi mi wzrostem!

Tak więc, na początek trzeba było je usunąć, poprzycinać wybujałe krzaki i gałęzie drzew oraz wygrabić suchą trawę (tę drugą czynność można było wykonywać w nieskończoność - praca w stylu "głupiego robota"). W tym czasie w każdym zakątku działki piętrzyły się sterty siana i badyli, których trzeba było się pozbyć, by nie zginąć w gąszczu "szałasów". ;)

Wymienić należało rozsypujące się pergole zanim rośliny nie rozpoczęły wiosennego zrywu. Poniżej jeżyny, które "rozpełzły" się po okolicy i które przy okazji montażu nowych pergolek trzeba było "usadzić" w jednym miejscu.

A tu poniżej widać, jak rośliny wcale nie zamierzają czekać aż się uporamy z natłokiem robót. :)) Co to za kwiaty, nie mam pojęcia, ale w końcu się dowiem. ;)

Wzięło mnie na niebieski - a dokładnie na szaro niebieski, czyli błękit fryzyjski (nazwany z przekąsem przez mężów - mojego i mojej koleżanki, kolorem kaszubskim). ;)) Ach ci mężczyźni, niech im będzie kaszubski, w końcu nazwa ładna. A skoro ma to być letnisko, a kolorem lata jest dla mnie niebieski - jak czyste niebo, jak woda w morzu, kolor dający ochłodę w upalne dni i działający uspokajająco, zachęcający do leniwego relaksu... Poniosło mnie? ;)) To nic, powoli (bardzo powoli) pojawiają się kolejne niebieskie akcenty.

Pojawiła się łukowa pergola przy wejściu, pomiędzy dwoma ogromnymi kulami bukszpanu. Obsadziłam ją znalezionymi tu i ówdzie niezapominajkami. Oprócz tego piąć się będą po niej liliowe klematisy oraz winobluszcz trójklapowy, a pod koniec maja dosadzić chcę pąsową (kolor na życzenie męża) ;) różę.

Wejście było potwornie zarośnięte, po prostu gąszcz trawy, chwastów i łubinów (o gigantycznych korzeniach!), w którym ginęła ścieżka i obwódki z kamieni. Krok po kroku odchwaszczałam ścieżkę i marniejące tuje, ukazując całkiem urokliwy zakątek. Zasiliłam iglaki, podsypałam korą i teraz jakieś 3 metry na prawo i na lewo jest ładnie. :)) Reszta czeka na zmiłowanie, ale gdy odchwaszczenie jednego m2 zajmuje mi ponad godzinę, to nie ma się co dziwić. Na wymianę czeka również płot - marzy mi się taki wiejski, drewniany, pod którym z drugiej strony chcę posadzić pod koniec lata malwy.

W międzyczasie przyroda wydawała swój wiosenny plon. ;) Dość mizerny, ale potencjał jest, bo z zapamiętaniem odchwaszczając skrawek po skrawku małe fragmenty zieleni, zebrałam już całą doniczkę cebulek - będę je sadzić jesienią.

Forsycja świeciła na ściernisku jak słoneczko,  uśmiechały się niezapominajki, pyszniły się poduchy floksów.

Zwieszały obietnicę porzeczki...

 No i groziły rozdmuchaną ekspansją bardzo pożyteczne mlecze. ;)

Posadziłam też dzwonki, piwonie i hortensje - te ostatnie po przymrozkach szlag trafił, no i radość z ukochanych kul w łeb wzięła. Muszę szybko odchwaścić kolejne miejsce, by dosadzić swoje ulubienice.

Poza tym działamy w domku, bo choć przeznaczony jest do wymiany, to w tym roku nie damy finansowo rady. Dlatego najtańszym jak się da sposobem odświeżamy kuchnię - bardzo ważne dla mnie miejsce. No i mam już deski na zielnik..., i  na ganeczek kinkiet do przemalowania... i... ;)

Zastanawiam się czy nadejdzie taki dzień, że pojedziemy tam, by odpocząć. ;)) Znajomi mówią, że gdzieś za jakieś trzy lata taki dzień z pewnością nadejdzie. :) Na razie śmieją się, że nawet z nami spokojnie posiedzieć nie można, bo już po chwili wzrok nam się rozbiega, a ręce aż świerzbią, by złapać za widły. Na szczęście rozumieją nasz stan, bo sami przez to przechodzili. Ale hamak już mam, tylko wypielić pod jabłonką muszę i pomalować kantówkę (na wiadomy kolor) ;) pod uchwyt do hamaka. A gdy hamak będzie wisiał, to kto wie, czy z niego nie będziemy korzystać... wcześniej niż za trzy lata. :)

Ooo, przestało padać... :))) Nie, dziś już nie pojadę!

Wytrwaliście? To szykujcie się na kolejne nudy z posterunku chwastów, niech no tylko przestanie padać na dobre. :)

Buziaki przesyłam

Ewa