Wczoraj

Wczoraj przyszła do nas zima. Świat zawirował płatkami śnieżnej jabłoni. Wpadły do oczu, rozpuściły się, rozmokły, zatarły ślady przedwczorajszych dni. Wczoraj oczy miałam wilgotne. Od śniegu.

Wczoraj grudzień uciekał za grudniem. 

Źródło: Printerest

Wczoraj córcia zasiadła do pianina i ćwiczyła trudny rytmicznie fragment. Spod jej paluszków wydobywały się jeszcze nieskładne, ale cudownie kiełkujące molowe dźwięki. Wieczorem syn dopieszczał swój utwór również w tonacji a-moll. Grał i grał, a ja topiłam się jak płatek śniegu na dłoni. Świat przestał istnieć. Powrócił, gdy syn skończył.

- Zagraj mi, synku, jeszcze raz.

- I jeszcze jeden raz.

- I jeszcze... ostatni.

- Mamo, bo zasmutniejesz od tego na amen.

Nie zasmutnieję, ja po prostu mam duszę molową. Zestrajam się z barwą moll, bo to odcień, w którym bije moje serce. To jego naturalny rytm. Dzięki niej pełniej odczuwam świat i czuję się spokojna.

Wczoraj czytałam do późna. Do zbyt późna, aż zastała mnie odchodząca noc. Dom spał, a ja z Grechutą szłam w senność dnia.

To było wczoraj. 

Dzisiaj rano przyszedł do łóżka Najmłodszy. Przytulił się a ja oplotłam go całego długimi gałęziami ramion. Maleńkie stópki dobrowolnie zakuły się w dyby moich ud. Wymieszał się oddech, wymieszała miłość, jego bezzwłoczny sen i moje nagłe przebudzenie. Sklejenie. Ja i on to jeszcze nadal jedno.

Jakie ma zatem znaczenie wczorajszy dzień?

 Niech wciąż styczeń mi stuka za styczniem.

Pozdrawiam

Ewa