Noc

Obudziłam się parę minut po drugiej. Po krótkiej chwili oczy były już tak samo przytomne jak umysł, a nie zawsze tak jest. Czasem umysł działa w trybie dziennym, a oczy nie chcą się otworzyć. Obserwowałam przesuwające się powoli nocne chmury po zimnym niebie nad moją głową. Zeszłam na dół po wodę dla D., bo zaschło jej w gardle. Skorzystałam z toalety. Stwierdziłam, że poczytam. Zapaliłam lampkę i zabrałam się za końcówkę "Proszę bardzo" Andy Rotteberg. D. kręciła się, trochę sapała, miała cieplejsze niż wieczorem czoło. W pewnym momencie odwróciła się i powiedziała zaskoczona: 

- Mamo, dlaczego czytasz w nocy? 

- Bo nie mogę spać. 

- Ale nie możesz tak czytać od trzeciej do czwartej trzydzieści sześć! 

Rzeczywiście, na wyświetlaczu była dokładanie ta godzina, którą przed sekundą wypowiedziała. No tak, myślałam, że się nie obudzi, że światło nie będzie jej dziecięcemu snowi przeszkadzało. Ale przeszkadzało. Może dlatego, że jej dzisiejszy sen był niepokojony nie tylko jasnym światłem w środku ciemnej nocy, ale też rosnącą gorączką. Zgasiłam lampkę i znów patrzyłam w wiszące nade mną szare niebo, myślałam. Czym mój sen jest niepokojony, że nie wolno mi spać? Co mnie wybudza i każe co noc czuwać? Coś złego?

Źródło: Printerest

Upewniwszy się, że D. śpi oraz że ja nadal nie mogę zasnąć, po piątej wstałam, wzięłam książkę i zeszłam na dół, by jej znów nie obudzić. Wzięłam z kanapy porzucony wczoraj koc i znalazłam pod nim "list" – zrolowaną kartkę A4 przepasaną czerwoną gumką recepturką, by "list" utrzymał kształt tuby. D. często pisze listy. Do mnie, do taty, do braci. Wkłada je do utworzonych przez siebie niekształtnych kopert lub zwija w taką właśnie tutkę. Lubi w ten sposób komunikować się ze światem. W środku było napisane: Mamo, chcę abyś zawsze była uśmiechnięta, a pod spodem: Pamiętaj, że ja, D., nie chcę aby stało ci się coś złego. I na dole duża, pełna zębów, uśmiechnięta buzia z adnotacją zaznaczoną strzałką: Mama Ewa. I dwa kolczyki w lewym uchu. 

Zawsze zadziwiała mnie jej podskórna umiejętność wyczuwania emocji innych ludzi, jej odruchowa troska i nieuzasadniony lęk przed złem. Nie stanie mi się nic złego, oczywiście, że nie. Odłożyłam przeczytany list i okryta kocem przez najbliższą godzinę czytałam, zdziwiona brakiem nadchodzącego snu. Aż wypchałam głowę literami i poczułam pod zmęczonymi powiekami piasek. Szósta trzydzieści. Teraz sen nie będzie już niepokojony. Teraz może nadejść. I nie stanie mi się nic złego. Na pewno.

Ewa