O pączkach i pajączkach

Skoro dzisiaj mamy czwartek i to w dodatku tłusty, nie obędzie się bez pączków. Od trzech lat robię pączki z przepisu Siostry Anieli, znanej z kucharzenia siostry zakonnej. Jej przepis bardzo przypadł mi do gustu ze względu na łatwość wykonania. Może będziecie chciały zrobić na Ostatki, albo przy innej okazji (przecież pączków wcale nie trzeba robić tylko raz w roku!). 

Potrzebne będą:

• 0,5 kg mąki
• 1 szkl. mleka
• 100 g cukru
• 50 g stopionego masła
• 50 g drożdży
• 4 żółtka
• olejek (np. rumowy albo waniliowy)
• sól

Mleko podgrzać z łyżką cukru i do ciepłego wkruszyć drożdże. Zostawić aż "ruszą", a w międzyczasie do dużej miski wsypać mąkę, resztę cukru, żółtka, olejek oraz troszeczkę soli. Dodać drożdże oraz ciepłe masło i wyrobić ciasto. Zostawić do wyrośnięcia. Potem na stole podsypanym mąką wałkujemy ciasto na prostokąt i nakładamy marmoladę, dżem, czy konfiturę w dwóch rzędach i w odpowiednich odstępach. Ja delikatnie zaznaczam sobie szklanką, gdzie będą pączki i wtedy w środek kapię nadzieniem. Następnie drugą połową ciasta nakrywamy te nasze przyszłe pączki i szklanką wykrawamy. Radzę nie brać zbyt dużej "wycinarki", bo one i tak zwiększą objętość podczas smażenia. Z tej porcji u mnie wychodzi ok. 20 takich akurat pączków. Tak przygotowane odpoczywają sobie, gdy my rozgrzewamy tłuszcz w dużym garnku (może być smalec, może być olej). Pamiętajcie, żeby nie rozgrzewać tłuszczu do "czerwoności", bo pączek wcale się nie usmaży, tylko zwęgli, a w środku będzie nadal surowy. Dlatego wrzucamy najpierw jednego delikwenta i gdy zacznie się rumienić, i lekko pienić wrzucamy kolejne (tylko nie za dużo, bo pamietajcie, że one rosną). Najlepiej wrzucać na lekko gorący tłuszcz - u mnie na płycie na numerze 5 i często obracać. Lepiej częściej pomachać szpatułką robiąc im karuzelę kilka razy, niż tylko raz obrócić na druga stronę. I to tyle. 

Zobaczcie, jak prosto i szybko się je robi

Podobno, jeśli ktoś nie zje ani jednego pączka w Tłusty Czwartek, nie będzie mu się w tym roku za dobrze wiodło. A zatem, choć na jednego symbolicznego pączka warto się dzisiaj skusić, by zapewnić sobie pomyślność na cały rok! ;)

Nie da się ukryć, że nadal mamy zimę. I choć nieco spuściła z tonu, wszystko się jeszcze może zdarzyć, wszak to dopiero początek lutego! Na wielu blogach już od dawna wiosna zaklinana, a ja sobie cierpliwie czekam na jej prawdziwe oznaki za oknem.

Taka chwilowa zamieć odwiedziła nas parę dni temu...

ale moje szafirki nic sobie z tego nie robią!

Jak widać w przyrodzie też są indywidualiści, którzy idą pod prąd. :) I dzięki temu mam odrobinę wiosny zimą. Zresztą nie tylko z powodu wiosennych kwiatków. Ale po kolei...

Nie jestem hipochondryczką, ani histeryczką, ale widocznie za dużo miałam ostatnio silnych wrażeń, bo moje niedawne zachowanie odbiegało nieco od normy. Otóż, pewnej nocy poczułam, że zaczyna mi pulsować ręka i strasznie swędzi. Ale jak to w nocy, człowiek zmęczony i "ugorączkowany" zaczął się drapać śniąc, że będzie się jutro witał z gośćmi (bo to prawa ręka była). Niestety rano, gdy mój wzrok padł na nieszczęsną kończynę, a następnie impuls z oka dotarł do obolałego mózgu, który to po chwili nadał sygnał, że to nie sen, "wyskoczyłam" z łóżka, wydostałam się z izolatki i popędziłam po ratunek do rzeczowego męża. Jak zapewne wiecie męski punkt oceny sytuacji bardzo często stoi w poważnej opozycji do punktu kobiecego i zdarza się, że czasem się przydaje. Tak więc od progu powitałam męża przerażonym:

- Coś się stało z moją ręką.

- Co się stało? - spytał rzeczowo mąż, chcąc zdobyć bardziej konkretne informacje.

- Spójrz jak mi spuchła - i podsuwam do oględzin dłoń jak szuflę do chleba, bez nadgarstka, zakończoną pięcioma serdelkami - chyba przedawkowałam leki!

Nie kryjąc zaskoczenia moim mało logicznym wnioskiem, rzeczowy mąż stwierdził, że po pierwsze nie mogłam przedawkować, bo brałam ich co kot napłakał (no tak, ale jak na mnie to i tak za dużo, plus te silne dożylne, to na bank przedawkowałam), a poza tym od tego nie puchną ręce. 

- Coś cię musiało uczulić...

- No właśnie mówię: przedawkowane leki mnie uczuliły! Zobacz, już nadgarstka nie widać. Jeszcze chwilę, a zakażenie dotrze do serca i po mnie. - Tu zaczęłam roztaczać pogrążonemu w oględzinach mężowi wizję, jak to zostanie wdowcem z trójką dzieci i sobie oczywiście nie poradzi..., gdy usłyszałam:

- Albo coś cię ugryzło.

Już chciałam prychnąć na męża, że co niby może ugryźć w środku zimy, przy 14-stopniowym mrozie za oknem, gdy nagle wszystko stało się jasne. O niewdzięczne pajączki, już po was! Okazało się, że wraz  z bożonarodzeniową choinką przygarnęłam pod swój dach cztery pajączki. Żal mi się zrobiło biedaków, sumienia nie miałam, aby ich na pewną śmierć skazywać przez wyrzucenie z domu, więc stwierdziłam, że jakoś się pomieścimy i do wiosny razem przetrwamy. Tak się z gościny ucieszyły,  że  z przerażeniem patrzyłam jak zamieniają mój dom w strych w tempie zastraszającym! Z pewnością głód dawał o sobie znać, bo tkały na potęgę swoje pajęczyny gdzie popadło. Ale muchy ani na ząb. Więc tak się za dobre serce odwdzięczyły - kąsając rękę, która im życie darowała. No, ale czego można się spodziewać po insektach? Już się odgrażałam, że je zaraz wyłapię i na klatkę wyrzucę, ale pod ziemię się zapadły i od tamtej pory słuch po nich zaginął. Chyba zrozumiały swój błąd, tak sądzę. Niech no tylko się pokażą! Nu pagadi!

Pozdrawiam słodko

Ewa