Nasiona rzeczywistości

No tak. Przepadłam. Świadoma swego zaniedbania względem Was postanowiłam się "spiąć" i odezwać. ;) Bo prawda jest taka, że jak w listopadzie zaciągnęłam hamulec, to tak sobie od tego czasu spokojnie jadę na ręcznym. Spokojnie to może za dużo powiedziane, gdyż moja szarańcza konsekwentnie dba o to, bym na nadmiar spokoju nie narzekała. W każdym razie prędkość zdecydowanie wytraciłam  i obłędu w oczach się pozbyłam. ;) I powiem Wam, że całkiem miły jest to stan. Ale czas się chyba trochę wytłumaczyć. Bo fakty, faktami, ferie, feriami, ale żeby na tyle czasu przepaść...?

Zacznę w takim razie od początku, czyli od postanowień noworocznych, których tradycyjnie miałam nie mieć. Ale naszła mnie refleksja nad stanem mej egzystencji i zrobiłam wyjątek dla jednego małego pragnienia. Założyłam sobie (z pewnych względów, o których powiem przy innej okazji), że będzie to "mój rok", czyli że będzie dla mnie świetny pod każdym względem. Gdy pragnienie zostało postanowione, to wtedy się zaczęło! Bo "właśnie wtedy zrozumiałam, że muszę się skupić na tym, co w anegdocie zwanej życiem jest najważniejsze – na sobie." :)) [Cytat zaczerpnięty od guru wszelkich życiowych mądrości, czyli króla Juliana z "Pingwinów z Madagaskaru"]. A skoro rok ma być naprawdę świetny, żeby nie powiedzieć rewelacyjny,;) to wyszło mi, że muszę w swoim dotychczasowym życiu dokonać lekkich modyfikacji, zastosować parę ulepszeń, postawić tu i ówdzie na innowacje, wprowadzić gdzieniegdzie niewielkie zmiany. :) I wszystkie te działania muszą dotyczyć mnie - mnie kompleksowo. O zgrozo! 

Okazało się, że jest tyle sfer do naprawienia, że nie wiedziałam od czego zacząć. Od ciała, czy od ducha? Od świadomości czy podświadomości? Od yin czy yang? Od patrzenia na świat czy tego, jak świat patrzy na mnie? A patrzy?!

Cóż, wiadomo, że człowiek jest istotą ułomną i wady posiada, a jak ktoś reprezentuje część społeczeństwa zaliczaną do puchu marnego, to świadomość ich z całą pewnością posiada. I ja, jako przedstawicielka puchu uświadomiłam sobie, że moja waga z puchem nie ma już nic wspólnego. Mało tego, świadomość mych ułomności podpowiedziała mi, że jak się tak dalej bezkarnie obżerać będę wszystkim co mi wleci w ręce, to niedługo będę mogła o sobie powiedzieć - puszysta! Marne pocieszenie.

Przeanalizowałam sytuację, poedukowałam się w temacie rewelacyjnego, harmonijnego życia, ;) i doszłam do wniosku, że należy zacząć od oczyszczania. I to holistycznie i kompleksowo. A zatem oczyszczam się z toksyn nagromadzonych przez lata w organizmie, w głowie i w przestrzeni życiowej. Oczyszczam ciało, myśli i dom. I powiem Wam, że takie całościowe podejście do zmian jest dla mnie najlepszym rozwiązaniem. Nareszcie czuję, że znalazłam lekarstwo na chaos. Wkraczam we wszystkie ważne aspekty życia jednocześnie, bo wszystkie są tak samo istotne. Spokojnie i bez pośpiechu eliminuję śmieci z organizmu, z głowy i z domu. Ubyło kilogramów, niepotrzebnych myśli, zbędnych rzeczy. A to dopiero początek. Dopiero zaczęłam! Jedno małe pragnienie zapoczątkowało taaaki przewrót! ;) Niesamowite, jak jedna drżąca myśl, myśl na którą nie zwracamy pierwotnie uwagi, bo błaha, żartobliwa, nic nieznacząca, potrafi zmienić naszą rzeczywistość. Nie wiemy czy nasionko niesione przez wiatr zakiełkuje, ale zawsze niesie ze sobą możliwość zaistnienia. Tak myśli nasze też są nasionami rzeczywistości, niosą ze sobą potencjał urzeczywistnienia. Nigdy nie wiadomo kiedy puszczą pierwszy korzonek.

Żegnam się z Wami najcieplej i dziękuję, że zaglądacie. I uroczyście przyrzekam, że takich długich przerw robić już nie będę. ;)

Wasza Ewa