Etap drugi

Znów mnie wcięło, ale tyle się ostatnio dzieje - kompleksowe oczyszczanie i jego następstwa, które pojawiły się nagle, acz jak najbardziej spodziewanie (w końcu taka rola oczyszczania) zaczynają kiełkować przynosząc zapowiedź... kompleksowych zmian. ;)) Niestety nie mogę jeszcze niczego zdradzić, żeby nie zapeszyć. W każdym razie proces oczyszczania przestrzeni trwa nadal (choć koniec już bliski), jak również trwa proces oczyszczania umysłu - ten z kolei do końca się jeszcze nie zbliża i długo się jeszcze zbliżał nie będzie, bo najtrudniej oczyścić ciało eteryczne. ;))) Ale o tym, to kiedy indziej.

Ale skoro pisałam Wam o najprostszym oczyszczaniu, czyli oczyszczaniu marnego ciała cielesnego, to czas spuentować zakończoną kurację. Ogólnie mówiąc jestem pozytywnie zaskoczona efektami, bo omawiane rewelacyjne skutki tej diety brałam z przymrużeniem oka. Po pierwsze schudłam tyle, że... to się nie śniło nawet filozofom. ;) Znów jestem wiotka jak, nomen omen, szczypiorek na wiosnę i bez poduszki na krześle nie wysiedzę (bo za twardo). [Wiecie, że ja do liceum nosiłam w plecaku takiego małego jaśka?! Siedzenie bez niego było gorszą torturą niż klęczenie na grochu.] :)) Po drugie cera się wyraźnie poprawiła i wygładziła, co zauważył nawet mój mąż, a on jakoś ze szczególną atencją od dawna już mi się nie przygląda (a może jednak przygląda, skoro zauważył?). ;) Poza tym nie widać (i nie słychać) również astmy, która pojawiła się znienacka kilka lat temu i od tamtej pory uprzykrzała mi życie. Zaskoczeniem okazał się również wynik badania na przeciwciała tarczycowe - spadły o połowę! Ale co dla mnie najważniejsze - zmęczenie, które towarzyszyło mi permanentnie od lat i było prawdziwą zmorą - zniknęło! Nie wierzyłam, że kiedykolwiek się go pozbędę; myślałam, że codzienne potykanie się o własne nogi, popołudniowe podpieranie się nosem i nadludzki wysiłek wkładany w utrzymywanie podniesionych powiek wieczorową porą, to zadanie do końca mych dni. O, żebyście wiedziały jakie to szczęście być normalnie, zwyczajnie, typowo, standardowo - po prostu tak naturalnie zmęczonym! :)) Obawiam się, że moje szczęście jest dla Was niezrozumiałe, mogę jedynie zapewnić, że jestem niewysłowienie szczęśliwa z tego oto powodu. :)) To dla mnie jak cud, jakby ktoś znów podarował mi pełną dobę do wykorzystania! I dla tego tylko efektu warto  było zabawić się w królika. ;))

Ale żeby nie oszaleć z nadmiaru szczęścia, przechodzę do etapu drugiego, czyli powoli zaczynam przestawiać siebie i resztę domowników na zdrowszą wersję jedzenia. Celowo używam słowa "zdrowsze jedzenie" zamiast "zdrowe", nie tylko z powodów, o których piszę poniżej, ale też ze względu na to, że zawiera ono w sobie chęć poprawy, a nie radykalizm. Rozpoczęłam, a właściwie kontynuuję, eliminację chemicznych dodatków. Zdaję sobie sprawę, że ze szkodliwymi substancjami mamy do czynienia na każdym kroku. Chemia jest praktycznie wszędzie. Dlatego mam pełną świadomość tego, że nawet bardzo się starając, współczesny człowiek całkowicie wykluczyć jej po prostu nie da rady. 

Ale można spróbować ograniczać ich wpływ w kupowanym przez nas jedzeniu. Na tyle na ile pozwalają możliwości - bo trzeba przeznaczyć na to trochę (!) więcej nie tylko czasu, ale i niestety nieco więcej z budżetu domowego. Chociaż czasu zdecydowanie więcej. Bowiem czasu wymaga nie tylko zebranie wiedzy na temat zasad zdrowego żywienia, rozszyfrowania wszystkich mało zrozumiałych i zawiłych symboli i nazw (ukrytych przez "sprytnych" producentów, aby zdezorientować konsumenta), nauczeniu się, które produkty (po żmudnym studiowaniu etykiet i porównywaniu cen w różnych sklepach) można śmiało wkładać do koszyka, a które omijać szerokim łukiem. Czasu wymaga również samo zgromadzenie produktów - wyprawa na rynek czy do sklepów niekoniecznie tych najbliżej domu. A potem nauczenie się przyrządzania zdrowych produktów, nie tylko dań, ale tych wszystkich drobiazgów, z których składa się nasze codzienne jedzenie, jak: własnych przypraw i "bulionówek" z ususzonych przez siebie ziół, własnych batoników i słodkości (by dzieciom zdrowe żywienie nie kojarzyło się tylko z ograniczeniami), własnych wędlin, jogurtów, lodów, chleba... Dlatego nie da się przejść na zdrowsze żywienie z dnia na dzień. To proces wymagający przede wszystkim wysiłku przestawienia się myślowo. Jestem dopiero na początku drogi. Czeka mnie długa przeprawa, zapewne wyboista, ale w moim mniemaniu warta zachodu, bo to droga do polepszenia naszego zdrowia, samopoczucia i życia. 

Pierwszą inwestycją na tej drodze był zakup urządzenia do robienia domowych jogurtów i lodów - bez barwników, aromatów i innych "cudownych" dodatków. Dzieciaki wsuwają jogurty aż im się uszy trzęsą, a oszalały oczywiście na punkcie lodów i najchętniej jadłyby je codziennie. :)) Co tu dużo mówić, są przepyszne!

Tu lody jagodowe i truskawkowe

Jogurt truskawkowy

Zarówno jogurty jak i lody można przygotować bez specjalnej maszyny, wymaga to trochę więcej zachodu i czasu, ale da się. Ja jednak zdecydowałam się na zakup 2w1, bo szkoda mi czasu na podgrzewanie mleka, przelewanie do termosu, i patrzenia na zegarek w przypadku produkcji jogurtu, czy wyciąganie z zamrażarki i mieszanie co godzinę "tworzących" się lodów. Ale jeżeli ktoś może sobie na to pozwolić - ma mniejszą rodzinę, więcej wolnego czasu, czy robi domowe jogurty lub lody rzadko, to myślę, że zakup tej maszyny jest zbędny. Zaraziłam Mamę jogurtowym przemysłem, tak zasmakowały Jej domowe jogurty, że bez maszyny, a przy użyciu termosu obiadowego (ma szeroki wlew i łatwiej jest potem gotowy jogurt z niego wyciągnąć) przygotowuje je sobie sama.

A to moje dzisiejsze śniadanko, w doborowym towarzystwie ;))

Efektami moich dalszych poczynań w tym temacie będę się z Wami dzielić, może kogoś to zainteresuje. Ja w każdym razie zaczynam, wraz z rodziną. Co niestety nie jest wcale takie proste, szczególnie jeśli chodzi o dzieci. Ostatnio zrobiłam kotleciki z ryżu, amarantusa i czerwonej soczewicy. Wyszły pyszne i wszystkim smakowały... oprócz jednej krnąbrnej osóbki, która to z nosem na kwintę oświadczyła, że jeść ich nie będzie, bo jej nie smakują. I tu się nieco zdenerwowałam i pełnym oburzenia głosem powiedziałam do męża:

- Ja wiedziałam, że JEJ się nie da tak łatwo na zdrowe jedzenie przerobić!
Na co delikwentka splótłszy ręce na piersi z całą obrażoną stanowczością odrzekła:
- Mnie na pewno na nic nie przerobicie!

No i masz babo placek! :))) Ale kto powiedział, że będzie lekko?

Pozdrawiam serdecznie
piękna, zdrowa i szczęśliwa
Ewa