Drzwi otwarte

Dzisiaj nadal pozostanę w tonie nieco refleksyjnym, bo od pewnego czasu zastanawiam się nad istotą blogowania. Nie tyle nad samym sensem blogowania, co raczej nad aspektem połączenia wirtualnej rzeczywistości z rzeczywistością prawdziwą. W lipcu pewna sympatyczna mama "z przedszkola" spytała mnie czy prowadzę blog? Od słowa do słowa okazało się, że ja to ja, a ów blog to mój blog. Byłam zaskoczona, bo nie mówiłam w przedszkolu o swoim blogu. A okazało się, że dotarła do niego od mojego prywatnego maila. Nie zdarza mi się wysyłać prywatnej czy urzędowej korespondencji z maila blogowego, więc jak to możliwe? Oddzielam te sfery skrupulatnie i nie wykorzystuję maila prywatnego do reklamowania bloga, to znaczy ja w ogóle go nie reklamuję. Nie mam po prostu takiej potrzeby. Dlatego naprawdę byłam zdziwiona. Jak później sprawdziłam miałam coś tam skonfigurowane w googlowych mailach, ale nie o to mi chodzi.

źródło: Printerest

To spotkanie, jak i ostatnie wydarzenia, uświadomiły mi pewną bardzo ważną kwestię, która w jakiś sposób do tej pory umknęła mojej uwadze. Blog to nie mój prywatny świat. To wirtualna przestrzeń stworzona przeze mnie, ale nie należąca tylko do mnie. Nie mam potrzeby stania się kimś rozpoznawalnym, a wzbudzanie zainteresowania swoją osobą trochę mnie przeraża. Z tego powodu przez dwa lata nie dążyłam do zaistnienia w społeczności blogowej. Nie ogłaszam i nie informuję też każdej nowo poznanej osoby o tym, że piszę bloga. Jednakże pisząc bloga zdecydowałam się przecież otworzyć drzwi do swojego życia. Nie są co prawda otwarte na oścież a wiele pomieszczeń wewnątrz jest zamkniętych na klucz, niemniej jednak drzwi są otwarte. Dla każdego. I każdy może wejść, bez względu na to czy tego chcę, czy nie. Jeśli nie chcę, to nie piszę. A skoro piszę, to znaczy, że chcę. Chciałabym i boję się? Muszę przyznać, że doznałam dziwnego uczucia schizofrenii, gdy to odkryłam!

Nie jestem typem ekshibicjonistki, ale bez odkrycia cząstki siebie nie da się publicznie pisać. Dobrze mi było w roli anonimowej autorki, ale trudno nią pozostać, gdy słupek popularności rośnie. ;) Skoro zdecydowałam się na publiczne pisanie, to może nie ma sensu nadal udawać, że wciąż jestem anonimowa? Może trzeba w końcu wziąć pod uwagę fakt, że znają mnie osoby, których ja nie znam? Że zaglądają ludzie, których może mijam na ulicy, w sklepie, w szkole, a ja o tym nie mam pojęcia? Dziwne? Dla mnie bardzo, choć wiem, że nie powinno... w końcu drzwi są otwarte. Muszę się przemóc i inaczej spojrzeć na istotę blogowania. A może tak jak było do tej pory było właśnie dobrze?

Pozdrawiam Was pełna wirtualnych pytań i wątpliwości ;)

Wy też takie miałyście?

Ewa

P.S.

Aniu, jeśli nadal mnie czytasz, to macham Ci serdecznie i pozdrawiam najcieplej. :)) Widzisz jaką zapoczątkowałaś u mnie lawinę refleksyjną? ;)

E.