Na dwóch nogach

Dziś mijają dwa lata odkąd wkroczyłam niepewnym krokiem w blogowy świat. Dużo to czy mało? Pewnie, jak wszystko, zależy od strony, z której się patrzy. ;) W zeszłym roku przemilczałam fakt pierwszej rocznicy – ot, zwykła data. Nie uważałam jej za jakieś ważne osiągnięcie - ani nie stanowiła żadnego przełomu, ani szczególnego wydarzenia. Po roku pisania wciąż czułam się raczkującą blogerką zagubioną nieco w oceanie blogosfery. Może od razu powinnam rzucić się na głęboką wodę, a nie stąpać niepewnie przy brzegu? Cóż, najwidoczniej wolałam ostrożnie badać dno. ;)) Teraz niewiele się zmieniło, ale jednak COŚ się zmieniło -  zdarza mi się czasem wypłynąć dalej! :) W najmniejszym stopniu nie uważam się za blogowego weterana i bynajmniej Kolumbem blogosfery nazwać mnie nie można, ;) ale nadal tu jestem i coraz chętniej oddalam się od brzegu. Po dwóch latach mogę w końcu ogłosić, że już nie raczkuję, tylko mocno stoję na dwóch nogach! ;)

Przełomem nazwać tego co prawda nie można. ;)) Ale skoro zakończyłam pierwszy etap rozwoju, to powód do świętowania jest, prawda? Może w końcu nadszedł czas na pierwsze śmielsze kroki? :)) Dwulatki uwielbiają poznawać świat! ;) I choć nieraz pojawiają się myśli o zakończeniu tej przygody (szczególnie w momentach, gdy czasu na wszystko brak), to nie zamierzam z niej na razie rezygnować, ponieważ:

1. Pisanie postów, choć zabiera mnóstwo czasu, sprawia też niekłamaną radość. Sama jestem sobie redaktorką naczelną  - decyduję o czym napiszę, kiedy i w jakiej formie i na dodatek nikt mi tekstu nie wytnie. ;)
2. Nie piszę do szuflady, lecz dzielę się cząstką swojego życia dając innymi możliwość wypowiedzi, a wszelkie komentarze, jak i wirtualne "nieme" odwiedziny są niezwykle miłe - motywują do dalszego pisania i nadają mu sens.
3. Dzięki odwiedzinom i wzajemnemu poznawaniu siebie odnajduję ludzi, do których czuję wielką sympatię i bliskość. Nie wszyscy o tym oczywiście wiedzą, ;) tak, jak i ja nie wiem ile do mnie zagląda ludzi, ponieważ czują się tu naprawdę dobrze. Ale (nie)świadomość, że zaglądają po prostu z sympatii daje ogromną dawkę pozytywnej energii. :)
4. Poza tym blogowanie mobilizuje mnie do działania, do realizacji pomysłów, zmusza do dokończenia rozpoczętych spraw, zachęca do rozwijania siebie i swoich umiejętności. Mechanizm ten działa jak swoiste perpetuum mobile – ciągle zmusza do roboty, ale daje w nagrodę satysfakcję. Przyjemnego uczucia zadowolenia z dobrze wykonanego zadania chciałoby się doznać znów i znów, i na innych polach, więc... do roboty. :)
5. A wiele pomysłów, dokończonych prac, ale i niepowodzeń, chwilowych bądź trwałych zainteresowań, przemyśleń i refleksji jest utrwalonych w formie postów. Te z kolei wydrukowane w formie ksiażki-albumu będą stanowiły wspaniałą pamiątkę i wspomnienie wybranych fragmentów codzienności.

I po takim podsumowaniu dwóch lat blogowania pomyślałam sobie, że drugiej rocznicy nie mogę pominąć, tylko wykorzystam ją, aby Wam podziękować za to, że jesteście ze mną, że wciąż przybywa czytelników i osób chcących towarzyszyć mi w mojej wirtualnej codzienności. Dziękuję z całego serca! A wiadomo, że bez czytelników blogowa pisanina nie ma sensu. Chciałam przygotować dla Was z tej okazji wiadomą niespodziankę ;) (nawet już zaczęłam), ale początek września jest niezmiennie od lat zakręcony. Szkolna maszyna zawsze rusza z piskiem opon i nim kurz pięciu wywiadówek oraz organizacji wszelkich zajęć opadnie, mija trochę czasu. ;) Dlatego wybaczcie, że nie dałam rady wyrobić się na czas, chociaż bardzo się starałam. Obiecuję, że jak tylko ogarnę wszytko, zabiorę się za dokończenie niespodzianki i jak najszybciej dam Wam znać!

Tymczasem żegnam się z Wami, moi mili goście,

stojąc pewnie już na dwóch nogach :))

Ewa