O czymś zapomniałam...

Zawsze w tym mniej więcej czasie działam na cztery ręce i cztery nogi. Ostatnie prezenty popakować, drobiażdżki dokupić, zakupy na Święta zrobić (majonezu wystarczy?, a śmietany?, no tak, mandarynki dzieci wchłonęły! o Matko, o śliwkach do schabu zapomniałam! co, tylko jedna cebula?, etc.). A w kuchni: ciasteczka, pierniki, sałatki, barszcze, ryby, torty, pieczenie. Oprócz tego ozdoby świąteczne w całym domu, różnej maści zwisy ozdobne, zawieszki, cuda-wianki. Z mopem po domu pojeździć, w kąty pozaglądać, sukienki na krzesła wyprasować, pościel zmienić, potomstwo czymś niebrudzącym zająć. ;) No i choinkę ubrać, lampki na balkonie zawiesić i stół pięknie udekorować.  Potem dzieci wyszorować i w galowe stroje wbić, włoski przyczesać. O niczym nie zapomnieć, z wszystkim zdążyć na czas... A w grudniu często serwuję też lekki lifting domu, czyli zabieram się za malowanie ścian, tapetowanie, przemeblowanie i inne takie zajęcia bardzo wskazane przed Świętami. ;) Lecz co roku jest coś o czym zapominam. O sobie.

Wczoraj wylądowałam w szpitalu. Głowa napchana mokrymi gazetami, że ledwo myśli zbieram, tak słabo styka. Jakieś zwarcie jeszcze będzie! ;) Chyba jakaś infekcja się szykuje. Pięknie! Jak się teraz rozłożę, to guzik zrobię na Święta! Poprzedniego dnia  jeszcze mocowałam i malowałam koronę zwieńczającą szafę u córci w pokoju (pokażę już po Nowym Roku). Trochę z nią pojeździłam w prawo i lewo. Docinałam i przyklejałam brakujące listwy przypodłogowe, twarde jak piorun, bo jesionowe! - "tymi mymi ręcami kobiecymi". :)) I z drugą szafą pojeździłam, aby je poprzyklejać. ["No tak", jak to potem lekarz określił, "Bob Budowniczy w kobiecym przebraniu"]. W nocy myślałam, że płuca wypluję. Ból w klatce piersiowej+ z jakimś podejrzanym pieczeniem w mostku! Ki diabeł? Nerwobóle (przez tego trupa!), lekki zawał, coś z płucami, bo kaszlę od dawna? Przestraszyłam się nie na żarty. Ale przeszło, znaczy żyć będę! :) Przeszło, to chyba nie wróci? Rano jakoś dziwnie słabo, zawroty głowy, powietrza nabrać nie mogę. Muszę się położyć. Ale gdy leżę znów ucisk w mostku powraca. Muszę wstać. Ale gdy stoję w głowie się kręci. To siadam. O, to najlepsza pozycja. Komputerek odpalam, tylko coraz trudniej mi się oddycha. Okna pootwierałam. Pewnie niedotleniona jestem. Nic nie pomaga, tylko zimno się zrobiło. E tam. Czuję się jak ten świąteczny karp - walczę o każdy oddech. No cóż, z koniem kopać się nie będę. Trzeba do lekarza. Co ma być, to będzie. Najwyżej zalegnę w pozycji horyzontalnej. Świat się przecież nie zawali, prawda?

Od lekarza, prosto do szpitala. RTG, EKG, krew, kroplówki, infhalacje, czekanie na werdykt do 20.00! Jak widzicie jestem na szczęście w domu z nakazem nieprzemęczania się!, polegiwania!, unikania stresu [no ja nie wiem, co ci lekarze tak się uczepili tego sformułowania? Jak można unikać stresu, czy ktoś mi powie? Przecież to nie ring bokserski, żeby robić uniki. A jeśli już stosować porównania sportowe, to lepiej w zaleceniach napisać pacjentowi: znokautować stres!], i z całą długą listą do specjalistów. Przyszły rok zacznie mi się od wędrówki ludów po przychodniach celem przeprowadzenia diagnostyki, czyli jednym słowem trzeba zrobić przegląd techniczny i ustalić przebieg! Chciałoby się zaśpiewać: Już szron na głowie, już nie to zdrowie, a w sercu ciągle maj! ;) No, z tym szronem trochę przesadziłam, ale pierwsze siwe włosy już mam!

W związku z tym incydentem, w tym roku postanowiłam, że do kolacji wigilijnej usiądę bez zadyszki, z pomalowanymi paznokciami (tak w przenośni, bo mi się połamały przy tych pracach domowych i trzeba było obciąć wszystkie na króciutko) :(, i wypoczęta. No, z tym ostatnim to trochę przesadziłam, ale chyba wiecie, co mam na myśli. ;) Powiedzcie mi kochane kobitki, czy też tak macie? Czy też wsuwacie się w ostatniej chwili w odświętny strój, jedną ręką podgrzewacie w piekarniku karpia, drugą malujecie rzęsy, nogą rozładowujecie zmywarkę, aby było miejsce na powigilijną zastawę stołową, a nieuszminkowanymi jeszcze ustami sprawdzacie, czy barszcz, aby na pewno idealny w smaku?! A jeśli nie, zdradźcie proszę tajemnicę na spokojną kolację wigilijną, aby późnym wieczorem można było odkleić się od krzesła, i o własnych siłach powędrować do łóżka? :))

A teraz nie gadam już, tylko korzystając z faktu, że do Świąt jestem zwolniona z logistyczno-transportowych zadań, a co za tym idzie rozwożenie dzieci do placówek opiekuńczo-wychowawczych mnie nie interesuje,  zakupy też same do domu przyjdą ;), szybko zdaję relację z ostatnich wyczynów, bo w weekend (mam nadzieję) w pozycji pół-horyzontalnej-pół-wertykalnej kolację wigilijną przygotować zamierzam.  ;)

Po pierwsze, zmalowałam stojak pod choinkę. ;) Czarny, do niczego mi nie pasował (może tylko do głośników) :)), ale był solidny i stabilny, oraz miał ładny kształt. Więc w ruch poszły farby, przecież stojak musi nie tylko być jasny, ale również ma wyglądać z francuska na leciwy i z patyną czasu w tle! :)) Oto on, w całej krasie, po bliskim spotkaniu z moim pędzlem czeka już na choinkę.

Po drugie, pozostając nadal w tematyce "pędzlowej":)), pokażę inną ekspresową weekendową robótkę. Najstarsze me dziecię: 9-letnie bożyszcze nieletnich kobiet ;), szło w sobotę na urodziny koleżanki z klasy. Pomyślałam, że do prezentu dołączę małą retro zawieszkę z inicjałem imienia zrobioną specjalnie dla tej niezwykle subtelnej i pełnej wdzięku osóbki. I tak mi się te zimowe śnieżynki spodobały, że zrobiłam podobne jako dodatek do prezentów.

Po trzecie zakwas zlany i czeka na bliższy kontakt z zupką. :)) Pokażę Wam szybko, jak przez ten czas nabrał rumieńców. :) Ma cudowny kolor!

Oj, zmęczyłam się trochę tym pisaniem. Chyba muszę chwilowo wybrać pozycję horyzontalną.

Pa, do miłego
Ewa

P.S.
Dbajcie o siebie dziewczyny i nie zapominajcie o sobie!
E.