I już grudzień

Grudzień zrobił nam miłą niespodziankę w pierwszy dzień swojego urzędowania. Sklerotyczny listopad na koniec swoich dni przypomniał sobie, że nie obdarzył nas zbytnio w tym roku deszczem. Po kilku ostatnich mokrych dniach, w sobotę rano, po obudzeniu oczom naszym ukazał się długo wyczekiwany widok: wirujące białe drobinki na tle zielonych sosen i pokryty nimi świat. I to nic, że na krótko. Radosne piski dzieci były tym razem balsamem dla mych sponiewieranych ich wiecznymi kłótniami uszu. :) Już się szykowały na lepienie kulek! Nie miałam sumienia wyprowadzać ich z wesołego stanu podniecenia. ;) Zanim się wykokosimy z łóżek, ubierzemy, zjemy śniadanie, śnieg, i tak znikomy, z pewnością jeszcze bardziej zniknie. Na tę zimową okoliczność, nasypaliśmy po raz pierwszy ziarna słonecznika do naszego karmnika. Skoro "sypnęło" śniegiem, my sypnęliśmy ziarenkami. ;)

Ale po śniadaniu przyszła kolejna radość - jednorazowe słodkości adwentowe! :)) Jak Wam już pisałam, kalendarze adwentowe mamy co roku inne. Były zwykłe, z okienkami, kupione w sklepie, i 24 krasnale zrobione z rolek po papierze toaletowym, i prostokątny materiał z kieszonkami... W tym roku zaczęłam szyć 24 woreczki,  które miały wisieć na żyrandolu zawieszonym nad stołem. 

Nie wiem, czy też tak macie, czy tylko ci, którzy na drugie mają Chaos ;), ale wiele rzeczy zaczynam i nie kończę, oczywiście z ważnych powodów. ;) Najczęściej czegoś w danej chwili zabraknie i trzeba dokupić, więc praca ląduje w poczekalni. A poczekalnia pęka w szwach: stoi krzesło do tapicerowania i puf obdarty ze skóry nieubrany w nowe szaty, drewniana korona od szafy czekająca na przycięcie i druga do pomalowania, kinkiety już potraktowane podkładem, lampy w połowie oszlifowane, narzuta na wielkie łóżko do uszycia (już kupiłam bąbelki do wykończenia!), zimowe pokrowce na fotele leżą i się nudzą nieskończone, oraz niezliczone ramki i drewniane drobiazgi... Oj długo by wymieniać. A ile rzeczy czeka niezaczętych! Wstyd się nawet przyznawać. Ale naprawdę nie mam kiedy za to wszystko się zabrać. :(

I taki też los spotkał moje woreczki. Czekały odłożone, a czas gnał i nie pytał czy mi się to podoba. W końcu trzeba było zmodyfikować plany (dzieci czekać nie mogą). Wzięłam się na sposób i uszyłam nowe 3 woreczki (dla każdego po jednym), ozdobiłam różnymi śnieżynkami i cieniutką koronką. Ale na lampie nie powieszę trzech, bo śmiesznie będą wyglądały. No to wygrzebałam styropianowe serduszko i choć chciałam ozdobić szyszkami i gałązkami, ale nie mogłam znaleźć pistoletu na klej (po prostu zapadł się pod ziemię!), więc owinęłam ścinkami materiałów. Darłam na malutkie kawałeczki i strzępiłam, aby wyszło bardziej zgrzebne. Dzieci się zainteresowały, czemu tak drę te materiały? Cóż, włosów mi moich jednak szkoda, więc przynajmniej ścinki sobie porwę! :)) Za to niteczki zostały w mig wykorzystane jako sianko do jedzenia dla... dinozaurów!

Serduszko wyszło neutralne, więc chyba zostanie jako stała ozdoba, a mnie już świta koncepcja wykorzystania go na Wielkanoc! 

Taki był plan...                        takie wyszło soute...                          tak lekko ozdobione...

a tak już w zimowo-świątecznym  entourage'u

I od soboty codziennie rano (po śniadaniu), każdy Bąbel sięga po woreczek ze swoją śnieżynką i słodką niespodzianką. Natomiast w niedzielę zapalona została pierwsza świeca adwentowa. Zakupem świecznika chwaliłam się TU, więc możecie zobaczyć jak wyglądał przed metamorfozą. Kilka ruchów pędzlem, pod które wpadły też szyszki, kilka świerkowych gałązek, piórka i kuleczki, i mam tegoroczny świecznik adwentowy.

Żegnam się grudniowo, lekko nastrojowo i zmykam budzić dzieci. Dzisiaj będę piec ciasteczka migdałowe i orzechowe. I nie zjem ani okruszka, bo to na Święta (tak się tylko odgrażam...). :))
Ewa