Idzie wiosna!

Co do tego nie ma już wątpliwości! Na południu już doszła i wcześniej mogłyście cieszyć się tak wyczekanymi w tym roku promieniami słońca i temperaturami na znacznym plusie, ale my - ludzie północy, tak dobrze nie mamy! :) Arktyczne wiatry, wilgotne powietrze, dokuczliwe mrozy i długotrwałe chłody (przesadziłam trochę?) ;)) sprawiają, że gdy w końcu pojawią się u nas bociany (mają przecież 800 km dalej!) :) możemy ogłosić wiosnę! Ale od jakiś 3 lat, mam swój własny sposób rozpoznawania, że wiosna idzie... :) Otóż, zjeżdżając codziennie ze swojego bieguna zimna do centrów cywilizacji mijam na rozjeździe dróg ogromny trawnik, wyglądający jak kolorowy dywan cały pokryty krokusami. Widok jest tak obłędny i tak radosny, że chyba wszystkim jadącym tędy poprawia humor (i oznajmia, że wiosna idzie!). Ja akurat codziennie skręcam na tym skrzyżowaniu i muszę uważać, aby wypadku nie spowodować, tak mi się szyja wykręca. :) Za to dwa razy w tygodniu, gdy odwożę syncia do Szkoły Muzycznej, mijam krokusowy dywan podziwiając jego urodę w całej okazałości. 

I jak tu się nie uśmiechać?

W moim mini ogródeczku też już wiosnę widać, chociaż śnieg jeszcze miejscami gdzieniegdzie leży, choć go coraz mniej z każdym dniem (ba! z każdą godziną). A wraz z topniejącym śniegiem oczom ukazywały się spod śniegu małe zielone główki. Okazuje się, że przyroda świetnie sobie radzi, nawet gdy wiosna się spóźnia. 

Te zdjęcia robiłam we wtorek...

...a  te wczoraj. :)

Nie do wiary, jak szybko zachodzą zmiany! Na balkonie też małe zielone czubeczki już wystają z donic. Ech, wytęskniona w tym roku wiosna przez wszystkich. :)

A ja, jak pisałam ostatnio, zatęskniłam za kolorami w pracach ręcznych. Aura za oknem była jaka była i każdy jakoś musiał sobie z tym radzić. Gatunek ludzki nie dotrwałby do roku 2013, gdyby nie wytworzył sobie przez wieki mechanizmów obronnych. :) Ja, jako przedstawicielka tegoż gatunku, również takowe posiadam. I tak, na zmęczenie przedłużającym się brakiem wiosny oraz monotonię dnia codziennego mam wszelakie prace ręczne. Siedziałam więc sobie przy stoliku, bałagan został za plecami, więc na niego nie patrzyłam :)), za to topniejący śnieg cały czas miałam na oku, i malowałam. Naszło mnie, jak już wiecie, na inności, czyli prace odmienne od tych, które ostatnio robiłam i to w dodatku w ilościach hurtowych. Zachciało mi się wyżyć i sięgnąć po metody dawno przeze mnie nie stosowane. Dlatego poszalałam z decoupage'em, pastami, patynami, solami, płatkami złota, cieniowaniami, spękaniami, efektami szkła, i reliefami. Trochę dużo tego, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać - tak mnie "wcióngło". :) I koniecznie musiałam wszystkiego użyć. ;) Oczywiście nie wszystkiego na jednej pracy! ;)

W ostatnim poście pokazywałam Wam pojedyncze i skończone już pudełko, bo pozostałe były (i nadal są) w fazie wykańczania, albo oczekiwania na elementy zdobnicze. Muszę podzielić je jakoś tematycznie, pstryknąć fotkę i wtedy pokazać, ale przede wszystkim zakończyć żmudny proces szlifowania i lakierowania. ;( Póki co na razie, pokażę chustecznik, który zrobiłam jakiś miesiąc temu, ale nie miałam kiedy go "obfocić". Oczywiście w klimacie francuskim. ;)

Mimo iż wiosna już się wdziera, i tylko czekać, aż buchnie feerią barw, jakoś oklapnięta jestem, bez zapału, zmęczona... Czy to sprawa spóźnionego przesilenia? Wy też takie bez energii? To indywidualne czy ogólne odczucie? Dlatego tylko tyle udało mi się napisać z sensem. :)  Zatem kończę jak rozpoczęłam: od krokusów - panoramą tych wiosennych kwiatów - na poprawę humoru. :)

Pozdrawiam
Ewa