Pamiętnik wakacyjny - Tak mi dobrze!

Biję się w piersi! Wiem, że powinnam się odezwać, dać chociaż mały znak życia, że nadal istnieję, ale... tak mi dobrze, że do niczego się nie zmuszam. Ciąg wypoczynkowo-urlopowy przerodził się tak jakoś spontanicznie w ciąg towarzyskich odwiedzin. Jest miło i przyjemnie, dlatego cichutko siedzę, aby mnie żadne obowiązki nie znalazły. ;)) Dobrze mi i leniwie... Tak leniwie, że się po prostu nadal obijam ;)) (choć coraz wyższa sterta do prasowania woła o litość coraz głośniej).

Laptop nadal omijam szerokim łukiem. Na wsi nawet mowy nie było, abym do niego pod gruszą zasiadła (tak jak planowałam). Pod gruszą rozgrywały się jedynie leniwe partyjki scrabbli, czy ukochanego przez dzieci Uno. Podczas pobytu na wsi pogoda dopisała i zapowiadane 30-stopniowe upały ziściły się. Dzięki temu, jak również dzięki wytraceniu zasobów energii w jeziorze oraz zmęczeniu po podróży, dzieci zdawały się jakby lekko (ale zaznaczam, że tylko lekko!) pozbawione nadmiaru sił życiowych i nie męczyły mnie o badmintona tudzież o inne gry wymagające idealnej kondycji fizycznej. ;) Miałam wolne! :)) I tak mi dobrze było!

Lecz upały nie straszne, gdy się leży nad jeziorem. I choć nie jestem miłośniczką leżenia plackiem i smażenia się na słońcu, to tym razem bezruch był mi najwidoczniej potrzebny. I usprawiedliwiony po intensywnym czerwcu i po dalekich wojażach w pełni zasłużony. Tak więc leżąc z głową w cieniu oddawałam się bez poczucia winy (ba, nawet z pełną aprobatą!) błogiemu lenistwu. Im dalej od brzegu dzieci odpływały na materacu i innych dmuchanych przyrządach z ojcem swym osobistym, tym bardziej odpływały myśli me na krańce świadomości. I po raz pierwszy od lat poczułam, że naprawdę odpoczywam! Dlatego tak mi dobrze! Nawet zdjęć niewiele zrobiłam, bo obiekty oraz podmiot fotografujący takie jakieś niemrawe. ;)

Nadal jestem w stanie upojenia wakacyjnego i staram się jak mogę, aby ten stan trwał jak najdłużej (bo niechybnie we wrześniu się skończy). ;) Dlatego niestety melduję, że zdjęć jeszcze nie uporządkowałam i niczego z podróży nie opisałam. Ale sumiennie do zadania się przyłożę, gdy tylko odnajdę stare tory i odzyskam właściwy rzeczy ogląd.

Tymczasem w różowych okularach nadal ukrywam się przed szarą rzeczywistością i czekam (wcale nie niecierpliwie) ;) na wybudzenie się z cudownej wakacyjnej "niemocy" delektując się nowym (w każdym razie od lat niedoświadczanym) doznaniem: ach jak mi dobrze! :)

Ciii... pozdrawiam cichutko
Ewa