I klonom ręce opadły

Zbliża się koniec października. I zapewne koniec pięknej jesieni. Czas płynie, mijają dni, kolejne mgliste poranki i ciemne wieczory. Dni stają się coraz krótsze, wraz z nimi kurczy się doba i kurczę się ja. Myślałam, że jak napiszę o chaosie, to go odczaruję i zniknie. Lecz nic z tego. Nadal łakomie pożera moją duszę. Miałam pisać o jesieni na balkonie, o płotku i donicach, o wrzosach i żółtych liściach bzu. Później o potędze marzeń i o cudownej partyjce szachów,  jaką życie ze mną rozegrało. Po prostu miałam pisać. Dużo pisać, bo dużo się działo. Ale zatrzymałam się w pół słowa. W pół myśli.

Rumieńce lata pobladły.

Liść złoty z wiatrem mknie.

I klonom ręce opadły,

i mnie...*

 ...gdy zobaczyłam jak sypią się na głowę szeleszczące liście powszednich dni, które niczym ruchome piaski wciągają mnie wewnątrz barwnego dywanu pęczniejącego od pilnych spraw. I nagle zaczęłam wirować w oku cyklonu codzienności jak złoty liść na wietrze. Porwało mnie  życie na jesienny bal  i tańczy ze mną bezwładną. Niech tańczy! Póki trzyma mnie mocno w ramionach, niech tańczy. Poddam się, zaufam. Niech wiatrem rozgarnia myśli, deszczem przemywa oczy. Niech z każdym obrotem owija mnie w mgłę, a w serce wlewa ciszę. A potem niech postawi mnie w starym Tu lub nowym Tam. Lub zawiesi gdzieś pomiędzy. Bylebym tylko nie przepadła w nieprzeniknionych odmętach chaosu! 

Ewa

*wiersz M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Pocałunki”