Kilka powodów do radości

Dziś podzielę z Wami pierwszym krokiem ku wypełnianiu noworocznego postanowienia. Otóż, w weekend zrobiłam sobie.... maseczkę! No, nie prychać mi tu na monitor! :)) Moja cera (a do idealnych bynajmniej nie należy) nie widziała maseczek od ho, ho, a może i jeszcze dłużej, o kosmetyczce nie wspominając. Dlatego dla mnie to wydarzenie jest warte zapisania kredą w kominie. ;) Na dodatek powiem, że poszłam na całość i zrobiłam DWIE maseczki. :)) Jak szaleć, to szaleć. Ja wiem, kiedy następnym razem przypomni mi się, że istnieje taki luksus? Może dopiero pod koniec roku? Najpierw w ruch poszła jedna, z którą latałam po domu przez kwadrans, a potem druga maseczka-zombi (czyli taka płachta na twarz z otworem tylko na usta i dziurki w nosie), z którą się leży, jak nakazuje instrukcja: "nałożyć maseczkę na twarz i położyć się wygodnie" przez pół godziny. No więc leżałam wygodnie i udawałam, że świat zewnętrzny nie istnieje. Łatwe to nie było, bo moje wszystkie dzieci wyposażone są w, zadziwiające mnie niezmiennie, receptory wykrywające moją nieobecność! ;) Już po kilkunastu sekundach od mojego zniknięcia z pola widzenia, owe receptory włączają się i próbują mnie namierzyć. Zauważyłam jedynie zaburzenia w funkcjonowaniu tych receptorów u najstarszego dziecięcia podczas grania na komputerze. Hmm, może promieniowanie monitora zakłóca pracę receptorów? ;) W każdym razie już po krótkiej chwili zostałam namierzona, na dodatek w niecodziennej - bo poziomej ;) - pozycji, i to z czymś dziwnym na twarzy, więc zaczęły się sypać pytania: a co to?, a po co?, a mogę dotknąć?, a dlaczego mokre?, a czy ja też mogę?, a jak długo będziesz tak leżeć? Nawet kot się zainteresował, obwąchując mnie bardzo skrupulatnie, udeptując przy okazji mą wątłą klatkę piersiową. Po prostu czysty relaks! :)) Rodzina oczywiście, mimo wnikliwej obserwacji, żadnych zmian w wyglądzie nie zauważyła. Ja z kolei zauważyłam zdecydowanie korzystny wpływ maseczki na mój nastrój. Wniosek: nawet z tego jednego powodu warto czasem położyć się z czymś mokrym na twarzy. ;)

Po maseczki  sięgnęłam przy okazji sobotniej wizyty naszych dobrych znajomych, z którymi... nawet nie napiszę, jak długo się nie widzieliśmy. A mieszkają tuż obok, można powiedzieć. Wstyd! Ostatnie lata były tak poplątane z różnych względów, zmęczone i podporządkowane karmieniom, kąpielom i usypianiom o stałej porze, etc..., że z rzadka dało się radę wygospodarować chwilę na spotkania towarzyskie. Tylko najbardziej zatwardziali znajomi, którym nie straszna była powiększająca się nam gromadka pełzających homo sapiens, robili naloty, aby poinformować nas, że świat nadal istnieje, albo kazali zameldować się za pół godziny u nich, bo obiad już skwierczy, a oni tego wszystkiego sami nie zjedzą. :))

Najwspanialsze w sobotnim spotkaniu było to, że mimo, iż nie widzieliśmy się naprawdę długo, miałam wrażenie, jakby to było tylko parę dni, parę chwil. Cudowna siła sympatii, która przetrwa ciężkie okresy, która zrozumie bez tłumaczenia, która daje radość. ;) Dlatego od soboty jestem olśniewająco radosna. ;)

Ale, żeby dłużej nie zawstydzać siebie (i Was) żenującymi powodami mojej radości, odwrócę Waszą uwagę futrzanymi pokrowcami, które skończyłam jeszcze przed Wigilią i obiecałam pokazać. Niestety sił mi nie starczyło, żeby pstryknąć im zdjęcia. Szyłam ręcznie, bo przez ten antypoślizgowy spód były dość grube, a ja nie miałam takiej igły do maszyny. Natomiast poduchę już dziabnęłam maszynowo. ;)  Tył mają sznurowany jak gorset (niech cieszą myśląc, że mają figurę modelki, a co tam, radości im nie będę zabierać!), poducha też na sznureczki zawiązywana na dole i już. Nie przedłużając zatem, czas na prezentację gotowych już futrzanych pokrowców (podzielonych sprawiedliwie między siebie i regularnie okupowanych przez koty) i podgłównika. ;) Oj, jak się z nich cieszę!

Dodam, że na sobotnie spotkanie zrobiłam świąteczne ciasto z grudniowego magazynu wnętrzarskiego, ale muszę jeszcze je po swojemu udoskonalić, dlatego przepis i zdjęcia zamieszczę w przyszłym tygodniu. ;)

Do miłego
Ewa