Wokół kuchni

Ostatni mój post trafiony jak kulą w płot. Że niby to ostatnie pomruki zimy, że oj tam, oj tam - my się zimy nie boimy, niech starszy. Tulipany w domu porozstawiałam po kątach, a tu zamieć śnieżna przyszła. Śniegu tyle nawiało, że po wykopaniu tunelu od garażu do domu zaspy sięgały powyżej kolan (a ja bynajmniej do malutkich kobietek nie należę). ;) I co mi przyszło z tych kolorów, jak za oknem regularna zima? A przecież wiosna przyszła do nas wczoraj. Wiosna! Wiosna, ach to ty? A cóż ty w bieli robisz? Kwietne suknie załóż, w nich Tobie najpiękniej do twarzy! Ale czy ona mnie usłyszy?
Kwiaty zwiędły i nie kupuję żadnych. Znów mi nie pasują. Za to humory poprawiam sobie i domownikom koktajlami, placuszkami i naleśnikami z kaszubskimi jagodami wyciągając z zamrażarki kolejne partie. :) Dobrze, ze chociaż słoneczko czasem zajrzy! ;)

Razem z kwiatkami zwiędły skrzydełka me. Nastroju do myślenia o dekoracjach świąteczno-wiosennych nie mam za grosz. Zresztą nie tylko z powodu aury za oknem. Koniec końców stanęło na tym, że sama musiałam wymalować sobie przedpokój (i tę nieszczęsną 5,5 metrową ścianę), a że dysponuję jedynie czasem do południa - wtedy szkodników nie ma w domu - to zajęło mi to 3 dni! Bo musiałam jeszcze wycekolować wszystkie dziurki po gwoździach i ubytki poczynione przez moje szkodniki na różnym etapie ich ewolucji tudzież czyściłam ściany z dziecięcej radosnej twórczości. Przy okazji malowania zostało dokończone oświetlenie nad schodami, a pod schodami zrobiony schowek (ale o tym innym razem, bo mam w końcu w domu pewną "maszynę", z której baaardzo się cieszę). :))
Na dodatek najstarszy syncio wirusówkę złapał (teraz oczekuję rozsiania wirusa, bo młodsze dzieci coś tam bąkają o niespokojnym brzuszku). ;( Poza tym, w tym tygodniu wypadły jeszcze zajęcia z filozofii, które prowadzę cyklicznie z dziećmi (i do których muszę się też przygotować). I taka dziura w blogowaniu powstała (jak na mnie, to ogromna). ;)

Ale to wcale nie oznacza, że nic innego nie udało mi się przez ten czas zrobić. W końcu 10 dni to szmat czasu! ;) W ramach nie kończącej się historii o wielkich porządkach, padło na kuchnię. Miseczek w szufladzie upchać nie mogłam, no i ... COŚ mnie trafiło! A COŚ mnie na co dzień raczej nie trafia. Generalnie bardzo rzadko mnie trafia, bo jestem z natury bardzo spokojnym człowiekiem. Zęby mam codziennie porządnie wysuszone, tak je wszem i wobec szczerzę. [Przypomniało mi się, jak jeszcze w czasach licealno-studenckich znajomi mówili, że mnie wszędzie odnajdą, bo najpierw słychać perlisty śmiech, następnie na horyzoncie pojawia się "blask" zębowego garnituru, i potem wyłania się właścicielka uzębienia, czyli ja. :))] No i tak mi zostało do dzisiaj (jedynie z tego perlistego śmiechu już wyrosłam). ;) Ale czasem się zdarza, że do miseczek nie potrafię się uśmiechnąć i cierpliwości mi brak. Żebyście wiedziały, ile ja nerwów straciłam przez rzeczy martwe, to byście nie uwierzyły! ;) A to szuflada nie chce się zamknąć, a to kabel od odkurzacza nie chce się zwinąć, a to trzonek odpadnie od miotły. No mówię Wam, nerwy mam kompletnie zszargane! Ale pocieszam się: z dwojga złego lepiej, że ja na te martwe tak się złoszczę, niż na żywe. :))

Wracając do sedna, te nieszczęsne miseczki tak podniosły mi ciśnienie, że nie zastanawiając się długo, zabrałam się od razu za gruntowne porządki w kuchni, chociaż reszta domu tego bardziej wymagała. ;) Jak mi ciśnienie wróciło już do normy, to się okazało, że kuchnia wygląda jak po wybuchu granatu i zrobiło mi się słabo. No nie mówiłam, że te martwe rzeczy mnie wykończą? ;) Ale nie mogłam tego tak już zostawić. Tak więc, mamrocząc pod nosem, czyściłam, wycierałam, segregowałam, układałam. I znów dzięki kopciuszkowej pracy doznałam olśnienia (wcześniej objawienie mnie zastało, gdy sprzątałam łazienkę, ale o tym też przy następnej okazji). Koniecznie potrzebne są etykiety na słoiczki w szufladach, aby od razu po otworzeniu było widać, co w nich jest. Bo kto mi powie, w którym słoiczku jest bułka tarta, a w którym kaszka manna?

Ha! Prawda, że trzeba uruchomić detektywistyczny ogląd rzeczywistości, aby dojść do satysfakcjonujących wniosków? Dlatego stwierdziłam, że koniec z traceniem mego jakże cennego czasu na wyciąganie za każdym razem słoiczka z szuflady, przyglądanie mu się bacznie i zaprzątanie myśli taką zbędną czynnością dedukcyjną (wszak mogę w tym czasie oddawać się niczym niezakłócanym marzeniom). :))
Jak pomyślałam tak zrobiłam. Wynalazłam na Graphicsfairy pasującą ramkę, doprowadziłam ją do okrągłego kształtu, dodałam opisy, wydrukowałam na przezroczystej folii, wycięłam i nakleiłam na wieczka.

I tak oto prezentują się teraz moje szuflady. Nawiasem mówiąc te słoiczki po kawie bardzo lubię ze względu na kwadratowe boki - idealnie przylegają do siebie w szafkach czy szufladach. A jakie Wy macie patenty na przechowywanie produktów w szafkach?

Od razu wiadomo po co sięgać. Teraz można to robić prawie bezmyślnie ;)

A tu w nieco mniejszych słoiczkach - pochrupywanki dla dzieci

Mam w planie jeszcze takowe etykiety zrobić u Mamy w kuchni, ale póki co, to od Mamy wypożyczyłam na chwilę dwa rustykalne pojemniki, które nie pasują już do koncepcji nowej kuchni. Poszły pod pędzel, a że po mieszaniu kolorów zostało mi nieco farby, to wymyśliłam zawieszkę. I wyszedł taki oto komplet:

Zawieszka dostanie jeszcze drucik (żeby mogła się zwać zawieszką) ;) i jutro zawiozę Mamie z powrotem nowe-stare pojemniki.
A teraz wracam do roboty, bo chcę dziś zrobić ser żółty, aby Wam w końcu podać przepis, a potem lecę znów do szkoły.

Pozdrawiam

Uśmiechnięta Ewa