A kopa chciałam?

No, okazuje się, że chciałam. Taki kop, to nawet bardzo był potrzebny, więc z wdzięcznością przyjęłam. ;) I zaraz sobie pomyślałam, że ja to jednak jestem szczęściarą. Bo czy to nie jest szczęście, kopa dostać, gdy człowiek go potrzebuje? :) Człowiek oczywiście nie wie, że potrzebuje, człowiek się dopiero dowiaduje po czasie, że potrzebował. Bo to szczęście, że jest ktoś kto powie: "Dobrze, ja wszystko rozumiem, ale wiosna przyszła, więc dosyć tego smęcenia na blogu! Itd... Itp... Więc już nie chcę czytać żadnych wątpliwych treści! Zarządzam powrót do normalności!" I... kop w tyłek. ;)

Bo szczęściem jest uświadomić sobie, że ma się na wyciągnięcie ręki osobę, która umie zrobić bezbolesny zastrzyk z energii, gdy własnej brak. Która w sposób delikatny i życzliwy przytula kiedy trzeba i szturcha kiedy miarka się przepełnia, i która życie bierze takie, jakie jest bez zbędnych ceregieli. Za to Ją kocham, bo ja zawsze muszę wszystko rozebrać na czynniki pierwsze. ;) A prawda jest taka, że przez cały ten czas wydarzyło się dużo wspaniałych rzeczy. Nie był to jednak czas na dzielenie się nimi. Ale co się odwlecze... to nie znaczy, że przemilczę. ;) Chociaż na razie jeszcze troszkę na ten temat pomilczę.

Ale tak sobie pomyślałam, że może rzeczywiście już czas napisać coś "bez większego sensu"? ;) O tym, że wysiewam pachnące groszki, i że tulipany wychylają z ziemi swoje zielone noski. Że piekę chleb i jaglane placuszki, i ciasteczka z dziećmi. O tym, że wiosnę w domu mam, choć za oknem pada, i że w zdjęciach porządek zrobiłam. O tym, jak minęły poprzednie wakacje, bo już tegoroczne zaplanowane całe. Może już czas powrócić do łapania okruchów zwyczajnej codzienności? ;) Może już czas?

Pozdrawiam ciepło
Ewa

P.S. osobisty
Kuleczki ryżowe spakowałam już do plecaków - w szkole muzycznej zjedzą smakołyk od cioci. Powstrzymałam się i nie zeżarłam im. ;))