3...2...1... start!

Pomyślałam sobie, że dzisiaj, w imieniny miesiąca, wyruszę w nieznany wirtualny świat blogowy, w który wpadłam ponad 3 lata temu, gdy moje najmłodsze dziecię było jeszcze oseskiem, a najstarsze przedszkolakiem. Ciąg zdarzeń: ciąża, karmienie, oddech; ciąża, karmienie, brak oddechu, ciąża, karmienie - spowodował, że musiałam „wyjść” do ludzi, żeby nie oszaleć (oczywiście z tej wielkiej radości, jakby ktoś miał wątpliwości). :)) Spodobała mi się życzliwość i bezinteresowność społeczności blogowej. Z porad zamieszczanych na blogach korzystałam nie raz, przepisy kulinarne wypróbowywałam nie dwa, no i zamarzyłam o własnym. 

Ale posiadanie trójki małych dzieci to wyzwanie samo w sobie. Na nic więcej nie starczało czasu. Kwestie pielęgnacyjno-wychowawcze oraz logistyczno-organizacyjne (w których wcale nie jestem niestety najmocniejsza) związane z ogarnięciem tego całego chaosu stanowiły clou programu każdego dnia (nie wspominam już o permanentnym zmęczeniu i niewyspaniu, bo to w sposób naturalny stany wpisane w pierwszy etap macierzyństwa).

Ale marzonko (jak zresztą wiele innych) zostało powołane do życia. Bo ja jestem twórcą marzeń! Parafrazując znane powiedzonko: marzenia to moja specjalność! Te duże i te małe, te ziszczalne i te absolutnie nieosiągalne – nie ma znaczenia. Bo moje życie jest od zawsze marzeniami malowane.

A teraz właśnie, po wielu, wielu latach, znalazłam się w punkcie, w którym zaczynam nowy etap w życiu, bowiem jutro najmłodsza pociecha idzie po raz pierwszy do przedszkola. I tym magicznym sposobem znikają wszystkie dzieci z domu! ;) Co prawda tylko na parę godzin dziennie, ale za to codziennie! Mam nadzieję, że cisza, która na chwilę zalegnie w domu oraz nagły „nadmiar” wolnego czasu pozwoli mi na realizację nagromadzonych przez ten czas marzeń. Bo o codziennych marzeniach i ich spełnianiu chciałabym, aby był ten blog. Ale także o codziennym, zwyczajnym życiu. Moje życie będzie się toczyć jak dotąd, tyle tylko, że teraz będę miała (mam taką nadzieję) więcej czasu na dokumentowanie jego ulotnych chwil. Chciałabym też, aby blog zmobilizował mnie do zatrzymania się na chwilę w tym pędzie; abym nie zapominała, że tu i teraz toczy się moje życie, że ta chwila – ta, która teraz trwa – jest najważniejsza i najcenniejsza. Żadną oświeconą w dziedzinie szczęścia nie jestem i recepty na nie absolutnie nie znam, ale chciałabym na tym blogu razem z Wami uczyć się je odnajdywać w każdym „teraz”.

Tak więc, niech Wielcy tego świata zdobywają szczyty, tworzą wiekopomne dzieła, dokonują przełomowych odkryć, a my Malutcy będziemy razem tropić nasze szczęścia ukryte wśród codziennych marzeń! Co Wy na to?

Ewa