Czy to nie szczęście?

Nie było mnie przez weekend w domu. Domownicy zostali, a ja spędziłam całe dwa dni w Olsztynie. Po powrocie powitało mnie najpierw kłębowisko butów pod drzwiami, potem kanapowe poduszki i koce oraz dwa miecze na podłodze, w kuchni pobojowisko, na stole ślady po kolacji i pracach ręcznych oraz zwiędłe tulipany w wazonie. I kocie pretensje, bo nie ma saszetek. Na schodach ominęłam sześć piłeczek, pluszowego misia i jedną skarpetkę, po czym trafiłam na zaporę w postaci szkolnych plecaków i suszarki z ręcznikami (jeszcze z piątku). Do pokoi bałam się zajrzeć, więc skierowałam się prosto do łazienki skąd dochodziły wesołe odgłosy tłumione suszarką do włosów. "Mamaaaa, wróciłaś!" i już trzy pijawki wisiały na mnie. Nawet najstarsza, ze zwisającą z ucha słuchawką. Zupełnie jakbym wróciła po dwóch tygodniach! A ten bałagan? No jest, jest do dziś, bo wczoraj też mnie nie było prawie cały dzień. I wcale mnie on już nie denerwuje. Bo myślę sobie - czy taki bałagan, to przypadkiem nie większe szczęście niż porządek?

Dzieci się kłócą. Czasami tak porządnie - jest krzyk i łzy i trzaskanie drzwiami. Słowem afera na 102! Czasami tak bywa. Rzadko, ale bywa. I ja wtedy dostaję szału. Szału dostaję przez nich trochę częściej niż rzadko, ale tak to już bywa przy trójce dzieci. ;) I znów myślę sobie, jakie to szczęście, że one się kłócą. No bo przecież, gdyby ich nie było, to by się nie kłóciły, prawda? Byłaby cisza i ten upragniony porządek i święty spokój. I wieczny odpoczynek. ;) Tylko szczęścia by za dużo nie było.

Tak czasem narzekam na to niekończące się jeżdżenie do szkół wszelakich. Tak mnie umęczy to odwożenie i zawożenie na te niezliczone zajęcia dodatkowe, wiecznie w biegu, z odmierzoną każdą minutą na czas, że mam dość. Dość po kokardkę! Ale potem zaraz przychodzi taka refleksja, że przecież nikt mnie do tego nie zmusza. Sama chcę. Bo przecież chcę. Gdybym nie chciała, to bym nie woziła. Powiedziałabym, że jestem zmęczona (bo jestem) i koniec. Po szkole wracałyby do domu, obiad, lekcje i czas wolny. O, jak cudnie! A ja robię kanapki, chowam nuty i ciepłe placuszki w jedno pudełeczko, a winogronka w drugie, zabieram instrumenty i plecaki na trening, bo po drugiej szkole prosto  na judo wiozę, i wodę pakuję do tych plecaków...  i tak obładowana gnam. I jeżdżę w te i we wte po kilka razy na dzień, by one mogły to wszystko pogodzić. I tak sobie myślę, jakie to szczęście, że mogę tak gnać i być w ten sposób zmęczoną. Jakie to szczęście, że mnie się chce, i że im też się chce. No bo gdy się tak przyjrzeć, czy to nie szczęście?

Gdy po psie trzeba zamiatać 6 razy dziennie, a jego długie kłaki i tak znajdujesz na środku pokoju, a nawet w hermetycznie zamkniętym jogurcie, to pytasz się tylko: na co mi to było? Gdy w środku nocy musisz wstać i wyprowadzić, chociaż dopiero odłożyłaś po półtorej godzinie odessane od piersi niemowlę i liczyłaś na przespanie choć jednej godzinki, to płaczesz, ubierasz się i wychodzisz. Albo gdy koty nasikają nie tam, gdzie powinny, to powiem szczerze, że krew miłość zalewa, gdy się po raz setny szoruje podłogi. I na skórki człowiek by przerobił natychmiast. Gdy na dokumenty się zdarzy, to już nie wspomnę nawet jakie myśli krążą po głowie. Lecz gdy człowiek pomyśli, że ich los tylko od nas zależy, że od tego jak postąpimy potoczy się ich życie, to wie, że odpowiedzialność za zwierzę, to też jest szczęście. Szczęściem jest żyć pod jednym dachem z "kimś", kto uczy nas jak być dobrym człowiekiem. A czy wierne i pełne miłości spojrzenie psa i dozgonna radość na Twój powrót do domu, oraz ciepłe mruczando na kolanach to nie szczęście?

Czy ta nasza zwyczajna, szara, nudna, przewidywalna codzienność, to nie szczęście? No jest zwyczajna, i szara często też, bo kolorów sami nie chcemy dostrzec, i te same obowiązki czekają na spełnienie każdego dnia. I jak będzie wyglądało jutro też wiemy. Ale czy to źle? Ja myślę, że ta powszedniość jest niezwykłym szczęściem. To naprawdę jest szczęście, tylko w ten sposób trzeba na to spojrzeć... Wystarczy inaczej spojrzeć, a okaże się, że jesteśmy bardzo szczęśliwi, prawda?

Pozdrawiam ciepło
Ewa