Jak kot na pustyni

Dzisiejszy post będzie taki trochę inny. Posmęcę Wam dzisiaj, chociaż raz. Zrobiło mi się bardzo przykro. A dlaczego? ... Bo usłyszałam zarzut, że blog to ściema, że muszę mieć sporo wolnego czasu skoro jeszcze znajduję go na pisanie bloga, że pokazuję piękne kwiatki, a w kuchni mam bałagan...

Nigdy nie twierdziłam, że jestem pedantką. Wręcz przeciwnie, przyznałam się do tego (w pierwszym poście i gdy pisałam o sobie), że nie przechadzam się pod rękę z Panem Porządkiem po domu. Gdy zajmuję się przez jakiś czas jedną rzeczą, inne muszą poczekać. Gdy mam cały balkon umorusany ziemią, łupinkami od cebulek i starymi badylami, w kuchni mam bałagan. Gdy szlifuję w garażu meble, Mont Blanc przy mojej stercie prania do prasowania do zaledwie pagórek. Gdy maluję, szyję, czy ozdabiam zabawki, buty, i inne rzeczy leżą jak chcą. Tak to już jest i nie zamierzam udawać, że w domu mam perfekcyjnie. Bo nie mam.

Choć mąż mój marynarzem nie jest, często go w domu nie ma, a nawet jak jest na miejscu, to długo pracuje, więc od lat prowadzę właściwie życie samotnej kobiety. Przyzwyczaiłam się do tego, że ze wszystkim muszę sobie radę dać sama. I daję, choć łatwo nie było i nadal nie jest. Nie skarżę się, ale też nie udaję, że jestem idealna.

Nikt za mnie dzieci nie odwiezie ani nie przywiezie ze szkoły i przedszkola. Na zajęcia popołudniowe też sama z nimi jeżdżę. Judo, angielski, pianino - wszak troje dzieci mam. W sobotę basen, w niedzielę zespół i scholka w kościele. Przez 7 dni w tygodniu mam obowiązki. Najstarszy jeszcze chodzi popołudniami do szkoły muzycznej i kończy bardzo późno (w czwartki np. o 20.00). Sam przecież do niej nie dojedzie, ani do domu nie wróci. W takie dni muszę prosić o pomoc mamę lub przyjaciółkę, aby Maluchów nie ciągać ze sobą o tak późnej porze. Same też do domu nie przyjdą zakupy. Nie mam sprzątaczki, ani kucharki. Nikt inny z dziećmi lekcji nie zrobi, na pianinie nie poćwiczy, do skrzypiec nie zagoni, z psem nie wyjdzie, kuwety nie sprzątnie. Wywiadówki to też moja specjalność...

Próbuję znaleźć czas, gdzieś między obowiązkami, na piłowanie, szlifowanie, malowanie, szycie, a teraz jeszcze na bloga... Oczywiście kosztem innych prac domowych, bo wolnego czasu nie mam. Inaczej się po prostu nie da. Ale czy to znaczy, że mam z tego zrezygnować i cały swój czas poświęcić wyłącznie na pranie, sprzątanie, gotowanie?! Przerażonych tylko uspokoję, że brudem jeszcze nie zarastamy. :))

Czasu mam naprawdę bardzo niewiele. Właściwie żyję od dawna ścigając się z czasem i to sprintem. Jestem wiecznie zaganiana, zakręcona, spóźniona, ciągle o czymś zapominam... Ale nie umiem po prostu leżeć i pachnieć. Jestem obarczona genem wiecznego ruchu. Muszę działać. I nieraz jestem tak zmęczona, że stwierdzam, że do jutra nie przeżyję. Ale jakoś, jak widzicie, żyję nadal, choć często czuję się jak ten kot na pustyni, który biegając po niej jak oparzony - tu pokopie, tam podrapie... siada zrezygnowany przyglądając się dookoła bezmiarowi piachu i mówi: nie ogarniam tej kuwety! Ja też baaardzo często nie ogarniam! Ale bardzo się staram.


Pozdrawiam
Ewa