Na żółto

...więc chodź, pomaluj mój świat na żółto i ... 

Dziś na żółto, bo to (był) tydzień żółtej jesieni. Widać już gołym okiem, że przyszła do nas najbardziej żółta pora roku. Lubię polską, październikową, złotą jesień. Za listopadem nie przepadam, jak pewnie większość z Was, ale gdy wczesną jesienią nie pada, jest w miarę ciepło i na dodatek świeci słońce, to świat wydaje się taki piękny! Trochę oczywiście, „mnie jest szkoda lata”, ale takie kolory, iście z królewskiego skarbca, Natura ukazuje nam tylko teraz. Ach, ach!

Tak więc, kolejna odsłona jesieni... coraz bardziej jesienna.

Jesień żółta

A jak jesteśmy już przy żółtym kolorze, to mam pytanko kulinarne. Kto z Was wie, jaka jest podstawowa zasada dobrego ciasta kruchego? Składniki mają być schłodzone? Szybko siekamy nożem, aby się nie ogrzały? Ciasto wkładamy na chwilę do zamrażalnika lub na pół godziny do lodówki? Otóż nic z tych rzeczy! Kruche ciasto na gorąco... Jak spróbujecie tego sposobu, stary przepis wrzucicie do lamusa! Gwarantuję. Przepis jest nowatorskim odkryciem Marty Gessler.

120 g masła pokrojonego w kostkę

4 łyżki wody

1 łyżka oleju

1 łyżka cukru

+ 200 g mąki

Składniki te umieszczamy w żaroodpornej misce i wstawiamy na 15 minut do nagrzanego do 200 st. C piekarnika. Po tym czasie wyjąć miskę i dodać 200 g mąki oraz szczyptę soli i energicznie połączyć drewnianą łyżką aż powstanie kula. Ciasto rozłożyć łyżką na formie (zostawić trochę do kruszonki) i piec przez 15 min. Ciasto - miodzio! :)) Zobaczycie same.

Słoneczny krem:

250 ml mleka

kawałek laski wanilii

3 żółtka

70 g cukru pudru

20 g mąki ziemniaczanej

owoce według uznania

Mleko z wanilią zagotować, żółtka ubić z cukrem, dodać mąkę i gorące mleko. Przelać masę do garnka i mieszając zagotować aż zgęstnieje. Krem rozsmarować na cieście, ułożyć owoce (u mnie melon, ale mogą być jabłka, gruszki, morele..), pokruszyć resztę ciasta i do piekarnika na 15 min. Na koniec posypać cukrem pudrem i szybciutko zjeść!

 I słoneczny wpis literacki.

Tym razem: Jude Deveraux „Życie raz jeszcze”. Autorka 26 bestsellerów „New York Timesa” tym razem opowiada historię trzech młodych, pięknych kobiet, które spotykają się przypadkiem w dziale komunikacji i spędzają ze sobą kilka godzin opowiadając o dotychczasowym życiu i zwierzając się ze swoich planów i marzeń. Jedna z nich chce zostać modelką, druga tancerką, trzecia pisarką. Okazuje się, że wszystkie obchodzą tego samego dnia swoje 21 urodziny. Po  latach jedna z nich odnajduje pozostałe i proponuje, aby znów spędziły razem swoje 40 urodziny. Tym razem podsumowują ostatnie 19 lat życia, niewykorzystane szanse, nieudane związki, niewłaściwe wybory. Dokonują porównania własnych młodzieńczych oczekiwań z tym, co udało (a właściwie z tym, czego nie udało) im się osiągnąć w życiu. I w tym miejscu pojawia się baśniowy wątek niemożliwy do zaistnienia w prawdziwym życiu, bowiem spotykają kobietę, która „pomaga ludziom ponownie przeżyć przeszłość”. Kobieta ta cofa je w dowolnie przez nich wybrany moment z przeszłości na trzy tygodnie. Po powrocie z odmienionej przeszłości, mogą żyć tak jak dotychczas, lub podążyć za nową przyszłością. Wybór należy do nich.
Ha!, przyznać się szybciutko, kto z Was nie miał takiego momentu w życiu, że nie chciał choć raz przenieść się w przeszłość z całą dotychczasową wiedzą i doświadczeniem? Ponaprawiać to i owo? Wybrać inne studia, innego męża (czy żonę)? ;) Zwyczajnie dokonać innych wyborów? I choć książkę czyta się lekko, łatwo i przyjemnie, to jednak prowokuje do zastanowienia się „co by było gdyby”. Ot, taka sobie miła lekturka z zadziorkiem.

Pozdrawiam, zamalowana na żółto

Ewa