Pożegnanie

Kolejny wpis miał być o zielonej jesieni. Chciałam Wam napisać, że smuteczki otrzepane, włoski przygładzone, że obiecuję nie smucić się więcej, i że od tej pory będą same pogodne wieści, gdyż znów wyruszam na poszukiwanie malutkich szczęść codzienności. Ale, jak wiecie, życie pisze własne scenariusze i zmienia nasze plany, chichocząc za plecami...

MEGAN
24.03.2002-20.10.2012

W sobotę, po 10 latach i 7 miesiącach odszedł nasz kochany pies. Był to wyjątkowo olbrzymi (nawet jak na przedstawiciela swojej rasy! i wyjątkowo piękny) leonberger i sądziliśmy, że jak każdy wielki pies, na stare lata będzie miał problemy ze stawami. A tu figla spłatało jego dobre serce – od lipca pomaleńku słabło, aby przez ostatni miesiąc dzień po dniu gasnąć. Wyniki krwi i inne organy miał w jak najlepszym porządku – tylko serce nie chciało już, tak jak kiedyś, napędzać tego ogromnego ciała. Weterynarz, po wykonaniu szeregu badań: EKG, USG i echa, powiedział nam, że z sercem w takim stanie to cud, że jeszcze oddycha, bo z medycznego punktu widzenia powinien nie żyć. Dlatego trudno mu orzec, ile jeszcze pożyje – może tydzień, może dwa. Mężowi, przed wyjazdem kazał się z nim pożegnać, bo do końca października na pewno go już nie będzie. Na do widzenia powiedział: cieszcie się każdym dniem, bo to prezent od losu.

I tak też przez cały październik żyłam – każdej nocy nasłuchiwałam, czy słychać jego ciężki oddech, każdego ranka biegłam sprawdzać, czy żyje, i za każdym razem była ulga i radość, że nadal z nami jest. Dzięki temu zdążyłam się pożegnać i oswoić z myślą, że w każdej chwili to się może zmienić. A jednak, gdy ona przyszła, był żal i smutek i wielkie łzy... Każdy, kto miał szczęście być kochanym przez psa, wie jakim darem jest jego bezkresna miłość.

Pocieszeniem wielkim jest, że odszedł spokojnie, że nie trzeba było podejmować (zawsze trudnej) decyzji o uśpieniu, że nie cierpiał przez ten ostatni czas, choć każdy krok go męczył i króciuteńkie spacery były dla niego wysiłkiem. Jedyne, co można było zrobić, to otoczyć go jeszcze większą opieką i miłością oraz zapewnić mu spokój.

Nadając mu imię Megan braliśmy pod uwagę jego przyszłe mega-rozmiary, ale nie wiedzieliśmy, że będzie miał też mega-dobre serce. Jego łagodność była wprost proporcjonalna do jego wielkości, a jego cierpliwość zupełnie niezwykła.

Odszedł w najpiękniejszy dzień tej jesieni - w cudownie słoneczną i wyjątkowo ciepłą (20º) sobotę. Teraz odpoczywa w najpiękniejszym miejscu - na moich ukochanych wrzosowiskach.

szczeniaczek                                           nastolatek                                              dorosły

Spieszmy się kochać zwierzęta!

Ewa