Letnie refleksje o szczęściu

Leżę na hamaku przywiązanym do starej gruszy. Mam widok na łąkę kończącą się jeziorem i opasaną wstęgą lasu. Czytam "Dom ciszy" Orhana Pamuka. Mojej ciszy towarzyszy monotonne brzęczenie owadów przerywane pianiem koguta. Z łąki dobiegają mnie piski i krzyki dzieci bawiących się w przeskakiwanie po kępach traw na drugą stronę rzeczki. Za plecami regularnie słychać trzepot skrzydeł krętogłowa i cichy pisk młodych schowanych w dziupli gruszy. Całe dnie, bez chwili przerwy, rodzice uwijają się znosząc jedzenie głodnym dzieciom. Jak tylko powtykają w otwarte dziobki jedzenie i opuszczą dziuplę, już po chwili wracają z pełnym dziobem, by znów je nakarmić. Nie mają czasu, by przysiąść na gałęzi i pośpiewać, porozmawiać, odpocząć. Pewnie nawet nie zdają sobie sprawy, że cały czas pracują tak dzień w dzień przez kilka dłuuugich tygodni. Zupełnie jak ja w ciągu długieeego roku - uśmiecham się do siebie - nie wiem kiedy, w takim biegu, mija mi kolejny rok. ;)

Odkładam książkę i obserwuję chmury. Lubię chmury - odnajduję w nich podobieństwo do życia. Czasem pędzą po niebie bez opamiętania, jakby im się gdzieś spieszyło, jakby miały jeszcze mnóstwo spraw do załatwienia. Czy one wiedzą, że są pchane przez wiatr? Czy im się wydaje, że same wędrują po niebie decydując o swoim losie? Czasem jednak płyną leniwie, ledwie zauważalnie. Może mają wtedy czas, aby się rozejrzeć dookoła? Co wtedy widzą? Wiedzą, że na nie patrzę? O czym myślą? Czy podoba im się Ziemia? Czasem są zmęczone, burzowe i przygnębione. Płaczą i ciskają pioruny, może by poczuć ulgę? A czasem śnieżnobiałe i puszyste - te są pewnie szczęśliwe. Mijają się na tle nieba nic o sobie nawzajem nie wiedząc.

Dziś chmury nie mogą się zdecydować czy zasłonić słońce, czy płynąć dalej. Niektóre są radośnie białe, niektóre smutno szare. Dlatego pod ręką mam sweter, aby narzucić go sobie na ramiona w razie potrzeby. Zamykam oczy, bo nieprzykryte chmurami słońce coraz bardziej razi swoim blaskiem. Powietrze jest ciepłe i pachnie zielenią, wiatr się plącze w czubkach drzew - tu, na dole w ogóle go nie czuję. Nie czuję też przymusu. Nie, nie żadnego przymusu, tylko odczucia przymusu nie czuję. Cały tydzień był mi potrzebny, abym dostrzegła lekkie spowolnienie mojego kołowrotka i odkryła, że stale towarzyszące mi muszę już tak nie wrzeszczy w mojej głowie. 

Czy to jest szczęście, zastanawiam się? Czy ta krótka chwila, ta właśnie kołysząca mnie w hamaku, ze śmiechem dzieci w oddali i głosem piskląt za plecami, to szczęście, czy tylko odprężenie? 

- Mamo mam gila - wytrąca mnie z sennych rozważań głos najmłodszej pociechy tuż przy moim uchu. Gdy dotarła do mnie ta ważna informacja i już przytomny wzrok potwierdził zwisający spory sopel z nosa, trzeba było zakończyć na razie letnie refleksje o szczęściu i pójść po chusteczkę. Chwilę później, gdy zostałam ucałowana (już z czystym nosem), zapewniona o wielkiej miłości i ponownie zostawiona sama, wiedziałam już czy ta chwila była szczęściem... Bo szczęście składa się wyłącznie z chwil.

Pozdrawiam Was refleksyjnie na progu wakacji

Ewa