Światełko w tunelu

Jestem, żyję - choć ledwo, ale to zawsze coś! Wstyd mi, bo widzę, że zaglądacie, że czekacie na jakiś nowy sygnał, a ja przepadłam. I wszelki słuch po mnie zaginął. Ale dziękuję Wam za Waszą obecność mimo mojej ciszy. Zmobilizowałam się w końcu i postanowiłam coś skrobnąć, choć łatwo nie było. I jest nadzieja, że jeszcze wpadnę tu w czerwcu. :))) Tylko przypomnijcie mi, proszę, jak się nazywam? ;) 

Światełko w tunelu

Mam teraz trudny czas i napięty do granic możliwości. Dużo "atrakcji", dużo ważnych spraw i nie wszystkie dobre. Oprócz realizacji mnóstwa tych zwykłych i (nie)codziennych zadań, myśli moje cały czas zaprzątał jeden smutny i niespodziewany fakt. Stało się coś, co się stać nie miało. Co potoczyło się zbyt szybko, a skutek wszystkich zaskoczył. Myślałam o tym  dzień i noc... i z nadzieją czekałam na to, co przyniesie kolejny dzień. Ale przyniósł złą wiadomość. Coś co całkiem niedawno zyskałam, bezpowrotnie straciłam...

I choć ciężko mi na sercu, to nie chcę już przekładać w nieskończoność tego postu. Napiszę Wam o tym, co działo się w międzyczasie - żeby się troszkę wytłumaczyć, to przedstawię dziś taki osobisty telegraficzny skót..., pomijając oczywiście wizyty dzieci u dentysty, fryzjera, na bilansie, w urzędzie paszportowym, zajęcia z filozofii, egzaminy muzyczne, i tym podobne..  Sama nie wiem, jak to wszystko udało mi się przeżyć.

1. Odbyło się oficjalne zakończenie edukacji przedszkolnej u córci, z dyplomami i biretami, upominkami i księgą pamiątkową dla każdego dziecka opuszczającego progi przedszkola. Z tej okazji dzieci przygotowały przezabawne przedstawienie, w którym mój Rodzynek był słodką krówką. :)

A tu po prawej portret rodzinny - teraz już wiecie jak wyglądam :))

Dzieci (wraz z paniami oczywiście) przygotowały imponujące drzewo genealogiczne wszystkich abiturientów.

Nasze kochane babcie i dziadzio

2. Odbyły się pierwsze zawody judo, w których uczestniczyło nasze najstarsze dziecię. Powiem Wam, że takich emocji nie spodziewałam się w najśmielszych snach! Adrenalina trzymała mnie (i męża też!) cały następny dzień. Nie sądziłam, że takie to na nas zrobi wrażenie. Dwa dni chodziłam jak nakręcona. ;)) I chociaż zarówno mąż, jak i ja należeliśmy do usportowionych dzieci i w niejednych meczach czy zawodach sami uczestniczyliśmy, to TE zawody zapamiętamy chyba do końca życia! Syncio zaskoczył nas swoją walką, swoją postawą i ...cechami charakteru! Nie jestem w stanie tego opisać, bo bym musiała elaborat stworzyć - w każdym razie dumni jesteśmy z syna jak nie wiem co.

Najmłodsza pociecha też chce iść w ślady rodzeństwa,... ale jeszcze musi się trochę podszkolić! ;))

3. Córcia też po raz pierwszy brała udział, tylko że w Konkursie Młodego Muzyka (na zawody judo jest jeszcze za słaba, choć power do walki ma, że ho ho!). Emocje były, nie powiem, choć w poprzednich latach udział w tym konkursie brał syn-judoka, więc emocje już nieco znane, ale jednak to nowy nasz narybek poszedł "w świat muzycznych rywalizacji" i znów nowe przeżycia nam towarzyszyły. Córcia dostała 2 dyplomy - dla najmłodszego uczestnika konkursu oraz wyróżnienie. Oj, dumna jestem, dumna!

4. Miał też miejsce występ z okazji zakończenia edukacji wczesnoszkolnej u syncia. Łza mi się w oku kręci, bo rzeczywiście te 3 lata mieli wspaniałe. To za sprawą cudownej wychowawczyni i przesympatycznych, bardzo zgranych dzieci w klasie. Pani nam się trafiła z najwyższej półki pod każdym względem - prawdziwa perła... Ech, aż żal to już koniec. Oby moja córcia trafiła teraz na taki świetny zespół i równie wyjątkową wychowawczynię w I klasie.

A to słodka niespodzianka zorganizowana dla dzieci przez ich Panią... Sami powiedzcie, czy nie jest to dowód na niesamowitą sympatię w relacjach wychowawca-uczniowie?

Żeby od nadmiaru wrażeń nie oszaleć, znaleźliśmy też czas na "odzipkę". ;) Spacer po plaży w Babich Dołach (tam z kolei ja byłam po raz pierwszy) :)), bardzo mi się przydał. Szum morza i słony zapach jodu zawsze działa kojąco,  widok starych kutrów- odprężająco, a urwiste klify przywołały wspomnienie wakacji w Danii. I przez chwilę poczułam się lekko i spokojnie, z dala od trosk. Oderwałam się od swego stada i samotnie ruszyłam przed siebie, zostawiając w oddali cały świat (pod opieką męża). Myśli odleciały wraz z mewami. Zresztą i tak bym ich nie usłyszała - morze było głośniejsze i o czym innym chciało rozmawiać... Ale to dobrze.

Na horyzoncie półwysep Helski

Trzy szczęścia

Przede mną jeszcze 3 bardzo pracowite dni - organizacja przyspieszonych urodzin córci - w sobotę dla dzieci, w niedzielę dla rodziny, więc choć już ledwo dycham, ale do poniedziałku muszę dotrwać. ;)) 

A od poniedziałku jestem z synkiem w szpitalu, ale obiecuję, że się jeszcze w czerwcu odezwę, bo mam dla Was placuszki z akacji  i cukier różany (tylko jeszcze się suszy). Rozejrzyjcie się tymczasem wokoło w poszukiwaniu akacji i krzewów dzikiej róży, tylko z dala od ruchliwych ulic! No i mam chustecznik. ;) Ale nie wcisnę już ich do tego postu, bo padniecie. :))

Pozdrawiam wszystkich bardzo ciepło

Ewa (tak mam na imię, prawda?) :))