Brain under costruction

Takie urozmaicenie w ciągu zaledwie 10 dni, tyle ważnych spraw, tyle zdarzeń istotnych, a wszystkie w rządku ustawione, poganiały jedna drugą. Pozwoliły na złapanie tylko krótkiego oddechu, nie więcej. I trzeba dalej gnać. Mam wrażenie, że miesiąc długi minął. Ale tak to jest, gdy ma się troje dzieci, a każde z nich zajęcia pozaszkolne, a każde z zajęć swoje atrakcje. Gdy te atrakcje skumulują się w jednym czasie i nałożą się na nie inne równie emocjonujące zajęcia, to nie ma wyjścia trzeba zęby zacisnąć i potem cierpliwie poczekać, gdy umysł w przebudowie. ;)

Bo rekonstrukcja umysłu jest niezbędna, gdy w tym samym dniu, po zawodach judo trzeba szybko judogi zamieniać na garnitur i pędzić  na 16.00 na występ chóru, albo odwrotnie rano na 10.00 mieć koncert pianistyczny, a potem w biegu zrzucać suknie balowe i białe koszule, by znów wdziać judogi. :) Albo już w tych judogach spędzić całą sobotę w Żukowie, a następną niedzielę w Gdańsku. A w tygodniu zawieźć dzieci na egzamin, zaliczyć przesunięty Dzień Mamy w przedszkolu i samemu wystąpić dla dzieci w przestawieniu, które to w tym właśnie tygodniu poprzedzały 2 generalne próby. Pamiętać o tym, że trzeba z kotem 6 godzin po podaniu insuliny na badanie pojechać, że dać na lekcję plastyki 2 marchewki i jabłko, nie zapomnieć o podpisaniu zgody na wycieczkę, o tym, żeby we wtorek ubrać dziecko całe na niebiesko, w środę na sportowo, bo jest Dzień Sportu, że w czwartek trąbka na inną godzinę, i że wyjątkowo w piątek są dodatkowe lekcje muzyki. :))

Przedpołudnia urozmaicałam sobie już na własne życzenie ;) remontem pokoju Mamy, która wyjechała na tydzień. A ja ten właśnie tydzień (a właściwie tylko 4 dni!) przeznaczyłam na zrobienie niespodzianki i całościowe odnowienie wnętrza. Tak więc gipsowałam dziury po gwoździach, wspornikach i innych ubytkach, cekolowałam dwa razy (!) (bo tyle wymagała PRL-owska sztuka budowlana), szlifowałam, malowałam ściany, sufity i meble, tapetowałam i czyściłam, by potem szybko odebrać pociechy i porozwozić na planowe i nieplanowe zajęcia. :))

Zmęczenie popłakuje teraz po kątach. Ale mija. I już niedługo nie będzie po nim śladu. I gdyby ktoś zadał mi pytanie, czy warto się tak męczyć, odpowiedziałabym bez wahania, że warto! Sukcesy dzieci rekompensują ogromny wysiłek, oglądanie ich na scenie czy podium sportowym kręci łzę dumy w oku, radość dzieci z zobaczenia mamy jako "aktorki" warta całego zachodu, a wzruszenie Mamy na widok nowego pokoju - bezcenne! :)) Przede mną jeszcze tylko jeden koncert, egzamin na kolejny pas i 5 zakończeń roku. ;) A potem upragnione wakacje!

Na koniec chciałam tylko dodać, że gdy bywają w życiu takie napięte dni, że nie wiemy gdzie mamy przód, a gdzie tył, to warto pamiętać, że przecież nie żyjemy dla siebie. Nie taki jest sens naszej wędrówki tutaj. Największą wartość ma wszystko to, co robimy dla innych i z myślą o innych. Nawet gdy nam jest przez chwilę niewygodnie.

Na koniec kolejna odsłona balkonowych gości. Okazuje się, że kopciuszki występują nie tylko w bajkach... i niekoniecznie muszą mieć ludzką postać. ;)

Kopciuszek

Tymczasem buziaki przesyłam Wam, Słoneczka moje. Jutro zajadę na działeczkę, bo się stęskniłam. I choć sił nie mam na pielenie, to może jak pojadę, to je szybciej odzyskam? ;) I znów będzie u mnie monotematycznie. ;) Chociaż nie, pokoik Mamy, jak już wykończę na całego, albo prawie na całego, ;) to też pokażę.

Do poczytania niebawem

Ewa